Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, November 20, 2006

Χαμένος χρόνος


Ο Βούδας ταξίδευε και συνάντησε μέσα στο δάσος έναν σκελετωμένο γιόγκα ολομόναχο σε μια καλύβα. Ο Δάσκαλος σταμάτησε και τον ρώτησε πόσο καιρό ζούσε εκεί ασκούμενος στην εγκράτεια.
- Ως 25 χρόνια, απάντησε ο γιόγκα.
- Και ποια δύναμη απέκτησες με αυτή τη μακροχρόνια και σκληρή άσκηση;
- Είμαι ικανός να διασχίσω το ποτάμι βαδίζοντας πάνω στο νερό, αποκρίθηκε περήφανα ο αναχωρητής.
- Δύστυχε, φίλε μου! είπε με οίκτο ο Βούδας. Έχασες τόσο πολύτιμο χρόνο για ένα τόσο ασήμαντο αποτέλεσμα…Ποιος ο λόγος; Ο βαρκάρης σε περνάει στην αντίπερα όχθη με πολύ μικρή αμοιβή
!

Πασχίζουμε να μάθουμε, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε το άλλο και ακόμα και αν δεν βρεθεί κάποιος να μας πει πόσο μάταιοι ήταν οι κόποι μας αυτοί,
στο τέλος το αντιλαμβανόμαστε πλέον εμείς οι ίδιοι όταν γερνάμε.
Όπως ο παππούς μου... Που τώρα στα 80 τόσα του, νιώθει ότι έζησε μόνο ένα "μεσημέρι"...

6 comments:

Anonymous said...

Γι αυτό, ας μην αφήνουμε να παρασυρόμαστε σε μάταιες αναζητήσεις & ανούσια εγχειρήματα! Η ζωή είναι εδώ, μπροστά μας κι αν δεν μάθουμε να απολαμβάνουμε το κάθε λεπτό για τη δική του αξία, τότε το τρένο της ζωής θα μας προσπεράσει...!
Αλλά μη φτάσουμε & στο άλλο άκρο: "ματαιότης τα πάντα ματαιοτήτων" μου φαίνεται να δίδαξε στο συγκεκριμένο περιστατικό ο κύριος Βούδας! Κι εγώ προσωπικά, σ΄αυτό ενίσταμαι σφόδρα! Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ομορφιά & αξία στο κάθε τί!
Φιλιά Debby!

AVRA said...

Μελαγχολικο το ποστ.Συμβαινει ομως..ΠΟλλες φορες η καθημερινοτητα - και οχι μονο-μας παρασερνει μακρια απο τα θελω μας.Χανουμε ετσι την ουσια...και μας μενει ''ενα μεσημερι''.
Καποιοι ομως μπορει να μην ζησουν ουτε ..αυτο...

Anonymous said...

Πραγματικά πολύ όμορφη ιστορία.
Ωστόσο, νομίζω πως δεν την έχετε καταννοήσει επαρκώς. Η συγκεκριμένη ιστορία δεν μιλά μόνον για την ματαιότητα και την φιλοδοξία του Εγώ στο να καταφέρει κάτι πέραν του Γήϊνου γίγνεσθαι ώστε έτσι να αγγίξει το Μεταφυσικό. Η όλη παραβολή αναφέρεται επιπλέον στην "ξερή γνώση"...διότι όσα μαθαίνουμε καθημερινά και γεμίζουν τις βιβλιοθήκες του μυαλού μας παραμένουν ξερή γνώση με την έννοια του ότι δεν σημαίνει πως γίνομαστε και καλύτεροι άνθρωποι. Η αληθινή γνώση είναι αυτή η οποία μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και φυσικά αυτή η οποία μας χαρίζει γαλήνη. Το να μπορούμε να περπατάμε στο νερό, να μετεωρίζομαστε, να ασκούμε τηλεκίνηση δεν σημαίνει πως έτσι είμαστε και καλύτεροι άνθρωποι (ειδικά αν σκεφτεί κανείς τους πολλούς κινδύνους που εγκυμονεί η απόκτηση ξερής γνώσης από ένα υπερτροφικό Εγώ)

Jason said...

Το ίδιο είναι, αγαπητέ.
Το ένα είναι συνδεδεμένο με το άλλο.

Πολύ μελαγχολική η φράση του παππού, Debby...

Alpha said...

Οι ωραίες ιστορίες δίνουν ωραίες αφορμές για σκέψη.

δεν έχω να προσθέσω πολλά, νομίζω όλοι είπαν σπουδαία πράγματα με αφορμή τον βαρκάρη που έχασε τη ζωή του σε μια μηχανικότητα.

γιατί το κυρίως πρόβλημα(για μένα) ειν αυτό:η αναγνώριση της μηχανικότητας σ αυτά που κάνουμε, η ζωή μας εν υπνώσει.

κάποιος είχε πει στον βαρκάρη ότι ο μοναχισμός είναι ο δρόμος προς το "ξύπνημα", τη φώτιση. μέγα λάθος τελικά.
ο μοναχισμός τελικά δεν είναι παρά μια κοπάνα απ τη ζωή.δε μπορεί ο δημιουργός να θέλει κάτι τέτοιο.

ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός που επιβεβαιώνει τη ζωή.κι αυτός είναι μόνο ένας:
απ τη μια να αναγνωρίζουμε τη ματαιότητα των πάντων, το γεγονός ότι ζούμε σε ένα όνειρο κι απ την άλλη (και ταυτόχρονα με την αναγνώριση της ψευδαισθητικής φύσης της πραγματικότητας) να προσπαθούμε να ζήσουμε όμορφα μέσα σ αυτό το όνειρο, όσο πιο όμορφα μπορούμε, με ηθική απέναντι στους άλλους και την επιδίωξη της χαράς για τον εαυτό μας.

(και τέλειωσαν και τα εισιτήρια για την παράσταση του παπαιωάνου, είναι η αλήθεια)

Debby said...

Iliahtida, μόνο το "ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης" δεν δίδαξε ο Βούδας!! Κάποιος άλλος το έκανε αυτό!! :-)

ΑVRA, απλά ποτέ ο χρόνος δεν μας είναι αρκετός και συνήθως όταν τον παρατηρήσουμε όταν πια βλέπουμε την αλήθεια και αισθανόμαστε οτι τελειώνει αντιλαμβανόμαστε ότι τον σπαταλήσαμε άδικα πολλές φορές.

Αβατον, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στηνβ ερμηνεία της ιστορίας. Αυτό είναι το νόημα. Και ταιριάζει γάντι στην σύγχρονη κοινωνία που πλέον ο άνθρωπος κρίνεται από τι κατέχει (υλικά αγάθά ή γνώση) και όχι από αυτό που "είναι".

Jason, ναι... πότε πότε μελαγχολεί. Είναι φυσικό όμως... Αλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο...

Mosaic, θίγεις μια άλλη επίσης σοβαρή πτυχή της ζωής μας... αυτήν της μηχανικότητας. Πολλά πράγματα κάνουμε επειδή έτσι μας έμαθαν, επειδή είθιστε να γίνονται, επειδή πρέπει και ποτέ δεν τα αξιολογούμε εξαρχής αν αξίζει να γίνονται.
Και για τον μοναχισμό λες κάτι πολύ σωστό. Δεν μπορεί να είναι σωστό κάτι που καταπιέζει μια πλευρά της φύσης του ανθρώπου.