Τα παιδιά είναι ευτυχία.

Ποιος δεν έχει ακούσει ή πει αυτήν την κλισέ φράση? Φαντάζομαι όλοι μας. Το πως καταλαβαίνει κανείς αυτήν την ευτυχία (αν την καταλαβαίνει) είναι κάτι σχετικό νομίζω. Όσον αφορά  εμένα μετά από μία εβδομάδα τώρα που έχω άρρωστα τα μικρά και δεν έχω καταφέρει ακόμα να κοιμηθώ σερί ένα βράδυ, μάλλον το τελευταίο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενη τις τελευταίες μέρες είναι η ευτυχία. Αυτό ακριβώς αναρωτιόμουν και πριν κάνω τα δικά μου παιδιά όταν έβλεπα καταταλαιπωρημένους γονείς. Που είναι τέλος πάντων αυτή η περιβόητη ευτυχία? Δεν την έβλεπα πραγματικά.
Τώρα νομίζω πως νιώθω που βρίσκεται. Μέσα από την κοινή ζωή με τα παιδιά νιώθεις ότι παρατείνεται και η δική σου, νιώθεις να την ζεις ξανά απ' την αρχή, είσαι έτοιμος να προσφέρεις όλες τις ευκαιρίες που εσύ δεν είχες,  βλέπεις και ξαναζείς τα δικά σου βήματα μεγαλώματος που πλέον είχες ξεχάσει, νιώθεις ξανά σαν παιδί ολοκαίνουριος.

Θέλω να ευχηθώ λοιπόν σε όλους σας αυτά τα Χριστούγεννα, να βρείτε ο καθένας τον τρόπο του να νιώσει ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ και έτοιμος να ζήσει την ζωή του όπως ακριβώς την θέλει σαν να γεννήθηκε μόλις εχθές!

Από τα πρώτα μας Χριστούγεννα.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους μας!

Μη λιθοβολείτε τους απέχοντες. Τελούν άκρως πολιτική πράξη.

Πολλά ειπώθηκαν για την αποχή όλο αυτό το διάστημα μετά τις εκλογές και ο καθένας έχει την δική του άποψη του τι μπορεί να σημαίνει και τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί που απήχαν. Διαβάζοντας το  τελευταίο post  της εξαιρετικής  x-psilikatzou  το οποίο στην ουσία καταδικάζει ως απαθείς όλους τους απέχοντες, αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ως πολίτη που τον νοιάζει πραγματικά το τι μέλλει γενέσθαι και η ενέργεια μου αυτή κάθε άλλο παρά αποτέλεσμα απάθειας ήταν! Ήταν η μόνη μου πραγματικά επιλογή σε αυτόν τον τόπο που ζω αυτή ειδικά την χρονική περίοδο.
Θα αναδημοσιεύσω δύο post του πολυαγαπημένου blogger  Phivou τα οποία καλύπτουν την θέση μου πέρα για πέρα και θέλω να πιστεύω  όχι μόνο  την δική μου.

Η αποχή σαν όπλο   20/6/2005

Μπορείς, να πεις ότι δεν συμφωνείς μ' αυτά που σού σερβίρουν

Χρόνια σας το κοπανάω ότι ο μόνος τρόπος να φύγει αυτό το σύστημα, πουλημένοι πολιτικοί, σαπίλα ιδέες, δικομματισμός, εκπροσώπηση της πλάκας, δεν είναι η κόντρα - έτσι κι αλλοιώς πάντα οι αδύνατοι θάμαστε - αλλά η αδιαφορία. Τού γυρνάς την πλάτη και το αφήνεις να χτυπιέται μόνο του στη γωνιά του.

Και να που τα γεγονότα έρχονται να με δικαιώσουν: στην Ιταλία, 12 Ιουνίου, δημοψήφισμα για την τεχνητή γονιμοποίηση. Αναγκάστηκαν να το ακυρώσουν, λόγω ασήμαντης συμμετοχής του κόσμου (μόνο 20%)!

Και δε λέω, εδώ δε συμφωνώ με τη μη συμμετοχή, διότι το δημοψήφισμα είναι αληθινή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, δεν έχει καμιά σχέση με τις εκλογές. Δεν συμφωνώ ούτε με το τι εκφράζει αυτή η αποχή - στην πραγματικότητα, άκρατο συντηρητισμό, αφού την αποχή αυτή υποκινούσε η καθολική εκκλησία. Δεν είναι το περιεχόμενο που με ενδιαφέρει, αλλά ο μηχανισμός. Είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν, αν ο κόσμος δεν συμμετέχει. Γι'αυτό μιλάμε.

Αυτή είναι η μέθοδος!

Licence to Kill  26/08/2007

Ο Κυρίαρχος Λαός στα παραμύθια της Χαλιμάς

Αν πας να ψηφίσεις, θεωρώ ότι είσαι αφελής.

Αν ψηφίσεις τους δυο που με το 90% τους καταστρέφουν εδώ και δεκαετίες τη χώρα, θεωρώ ότι είσαι ανόητος.

Αν συνειδητά επιλέξεις έναν απ'τους δυο, γιατί πιστεύεις ότι είναι ικανοί και σωστοί, θεωρώ ότι είσαι επικίνδυνος βλάκας!

Οπως και νάχει, μπαίνοντας πίσω απ'την κουρτίνα, ανανεώνεις their Licence to Kill! 

  

Σε ένα τρίτο του post  εξηγεί γιατί θεωρεί πως η αποχή δίνει ένα ξεκαθαρο πολιτικό μήνυμα (πράγμα που έχουν  μυριστεί όλοι οι πολιτικοί μας)  το οποίο καταλήγει με την εξής φράση:
"Και μη λιθοβολείτε τους απέχοντες. Τελούν άκρως πολιτική πράξη. Οσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν τι κάνουν!"

Η αποχή δεν είναι απάθεια.

Και όσοι δεν το κατάλαβαν ήρθε ο καιρός να το καταλάβουν.


Θυμήθηκα ένα  post που είχε κάνει ο εξαίρετος blogger  Cyrus (μας λείπει) πριν περίπου ένα χρόνο με τίτλο Οργισμένοι μεν, απαθείς δε...  στο οποίο καταδίκαζε την αποχή ως μια ανύπαρκτη πολιτική στάση. Εξαιρετικό post το οποίο πλαισιωνόταν από εξίσου ενδιαφέροντα σχόλια. Αξίζει να διαβαστεί.

Δύο πράγματα έχω να πω σήμερα για αυτό το θέμα που είναι για άλλη μια φορά και πάλι επίκαιρο.

Πρώτο,  ότι τελικά η αποχή τους προβλημάτισε ΟΛΟΥΣ τόσο ΠΟΛΥ που άρχισαν ΟΛΟΙ να ανησυχούν και να επανεξετάζουν  την στάση τους. Κατα την άποψη μου αυτό από μόνο του είναι τεράστια πρόοδος.
Δεν σημαίνει λοιπόν η αποχή μόνο απάθεια. Σημαίνει πολλά περισσότερα. Αλλά κυρίως δίνει ένα μήνυμα στους πολιτικούς. "Εμένα δεν με έχεις και χρειάζεται να προσπαθήσεις περισσότερο για να με κάνεις δικό σου" .
Βγαίνει ο Σγουρός και μέσες άκρες λέει "καλώ όλους όσους για τους δικούς τους λόγους δεν προσήλθαν στις κάλπες να το κάνουν αυτή την  φορά γιατί εσείς είστε η δύναμη μας...", και λέω εγώ... και γιατί να δώσω σε εσένα δύναμη? ή στον κάθε ένα που την ζητάει αλλά δεν την αξίζει?

Βγαίνει η Φοζενμπερκ (ούτε ξέρω πως την λένε και βαριέμαι να την γκουγκλάρω κιόλας για να την γράψω σωστά)  και  μας λέει επίσης  μέσες άκρες ότι  όποιος απέχει δεν θα έπρεπε να έχει ίσα δικαιώματα με αυτόν που ψηφίζει. Σώπα ρε μανταμίτσα! Επειδή δεν θέλω να συμμετέχω στην βρωμιά σας θα με τιμωρήσεις και από πάνω?

Βγαίνει ένας άλλος, Βορίδης και λέει τις δικές τους απαξιωτικές ιδέες για όλους αυτούς που δεν τους έκαναν την τιμή να πάρουν μέρος σε αυτό το τσίρκο που το λένε εκλογές και το μόνο που του λείπει είναι ο κλόουν. Ολα τα ζώα είναι παρόντα.

Τους ένοιαξε όλους η αποχή. Γιατί θέλουν να μας έχουν μαντρωμένους και σημαδεμένους με ταμπέλες. Όταν δεν εντάσσεσαι στο σύστημα αυτό φοβούνται. 

Το δεύτερο που θέλω να σημειώσω σχετικά είναι ότι το σχόλιο που είχα κάνει τότε  σε εκείνο το post  με εκφράζει απόλυτα μέχρι σήμερα. Το αντιγράφω ξανά εδώ:

Δεν πρόκειται να πάω να ψηφίσω γιατί έτσι απλά θα πω το προφανές. Το ότι "Δεν με εκφράζει κανείς σας". Δεν θα ψηφίσω κάποιον με μισή καρδιά μόνο και μόνο για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι εξάσκησα το δικαίωμα της ψήφου.

Για μένα πλέον οι πολιτικοί και η πολιτική στην χώρα μας είναι σαν κάποιους ατάλαντους ηθοποιούς που αποφασίζουν μια στο τόσο όποτε το θυμηθούν να ανεβάσουν μια παράσταση στην οποία πρέπει και εγώ να δώσω το παρόν και ας μην μου αρέσει.
Ε! Αυτή τη φορά, απλά δεν θέλω να είμαι μέσα στο κοινό τους...

Η (μεγάλη) αποχή ίσως φέρει την αλλαγή... 

Ένα πολύ εύστοχο σχετικό άρθρο από την Μαρία Χούκλη στο Protagon.  Απέχω, άρα υπάρχω. Διαβάστε το.

Απέχω. απέχω, απέχω και θα απέχω...

Παρατηρώ την προεκλογική διαδικασία και αναρωτιέμαι πραγματικά...
Υπάρχει κανείς που παίρνει στα σοβαρά όλους αυτούς τους ανθρώπους που εμπλέκονται ενεργά στα κοινά του τόπου μας?
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι πραγματικά κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο για τον τόπο του την επόμενη μέρα?

Όσον αφορά την περιφέρεια μου, βλέπω ότι αυτή την φορά θέτουν υποψηφιότητα κάτι απίθανα άτομα, κάποιοι που ποτέ πριν  δεν είχα ακούσει να πάρουν μέρος έστω σε μια πολιτική συζήτηση, κάποιοι που αν μου ζητούσαν να  τους περιγράψω με μια λέξη αυτή που θα τους χαρακτήριζε στο έπακρο θα ήταν μόνο μία: ατομιστές.
Πως λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να με πείσουν σήμερα ότι τους ενδιαφέρουν τα κοινά αυτού του τόπου και η πρόοδος όλων μας?

Προσωπικά απέχω και θα απέχω από κάθε εκλογική διαδικασία μέχρι να παρουσιαστεί αυτό το κάτι που θα με κάνει να νιώσω ότι αξίζει έστω τον κόπο να πάω μέχρι την κάλπη.
Σε όλους αυτούς που με κατακρίνουν για αυτήν μου την στάση λέγοντας μου ότι απαξιώνω το ιερό δικαίωμα μου (όχι υποχρέωση έτσι?) της ψήφου, που γι΄αυτό αγωνίστηκαν γενιές και γενιές ανθρώπων έχω απλά να πω ότι ευχαρίστως να το ασκήσω όταν θα έχει κάποιο νόημα.  Στην χώρα που ζούμε φαίνεται ότι η ψήφος έχει απαξιωθεί εντελώς γιατί η πλειοψηφία την πουλάει έναντι κάποιου τιμήματος και μας ζητείται μόνο όταν δεν έχει σημασία πραγματικά ποιος θα εκλεγεί μιας και στο τέλος όλοι τα ίδια θα κάνουν.

Πιο περίτρανη απόδειξη από αυτό που ζήσαμε πρόσφατα όλοι μας δεν υπάρχει. Πάντα μας τάζανε τον ουρανό με τα άστρα πριν τις εκλογές και μετά κάνανε ο καθένας τα δικά του, αλλά ποτέ τα εντελώς αντίθετα από αυτά που είχαν προαναγγείλει και ειδικά για άκρως σημαντικά ζητήματα. Ούτε καν λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση δεν είχαν την ευθιξία να ενημερώσουν τον κόσμο και να του δώσουν το δικαίωμα μέσα από ένα δημοψήφισμα να πάρει μέρος της ευθύνης για την τύχη του. Τι νόημα έχει λοιπόν να ψηφίζω όταν μετά τις εκλογές πάνε όλα περίπατο και κάνουν ότι θέλουν μόνο και μόνο γιατί πριν μήνες κάποια πλειοψηφία τους επέλεξε να κυβερνήσουν? Οι άλλοι που δεν τους ψήφισαν πως ακριβώς εκπροσωπούνται μετά? 

Πραγματικά νιώθω ότι αυτό το δικαίωμα της ψήφου είναι εικονικό. Σαν να μην υπάρχει. Εξαφανίστηκε  με τα χρόνια περίπου  όπως εξαφανίστηκαν μέσα σε μια βραδιά τόσα και τόσα δικαιώματα μας και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται. Μήπως τελικά το πολίτευμα μας δεν είναι δημοκρατία και δεν μας το λένε για να μην μας τρομάξουν? Μάλλον...

Μέχρι να ξυπνήσουμε λοιπόν από το λήθαργο τι να μας ευχηθώ?
Καλός μας μεσαίωνας?
Μια χαρά μου ακούγεται...

Disappointment...

Photo from : http://www.sheilawhite.com.au

Διάβασμα μετά διδύμων... part 2

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που είπα να γράψω κάτι για το δεύτερο ( και τελευταίο) βιβλίο που μου φάνηκε χρήσιμο στην μετά παιδιών εποχή. Μετά απλά έπαψα να διαβάζω.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν (αν τα καταφέρνουν) άλλες γυναίκες  και μπορούν έχοντας μικρά παιδιά, να μην χάνουν τον εαυτό τους, να μην παρατάνε τις συνήθειες τους, να μην αποξενώνονται από τους φίλους τους, να νιώθουν έτοιμες να παλέψουν, ενώ την ίδια στιγμή παλεύουν για τις ίδιες για όλους και για όλα όλη μέρα, κάθε μέρα χωρίς ανάπαυλα. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Πολλές φορές αισθάνομαι πολύ λίγη διαβάζοντας άλλα μαμαδομπλογκ που παραπέμπουν σε ιδανικές μητέρες και λίγο προτού με πάρει τελείως από κάτω θυμάμαι ότι όλος ο κόσμος δεν γυρνάει γύρω από αυτήν την ιδιότητα και μόνο.

Για να γυρίσω λοιπόν στο θέμα μου, που είναι το βιβλίο " Ο πλήρης οδηγός για την ανατροφή και την ευτυχία των παιδιών σας" της Jan Parker και Jan Stimpson,  και παρόλο που ο τίτλος του παραπέμπει σε πατέντες, δογματικές θέσεις και οδηγίες χρήσεων για μωρά και παιδιά, δεν είναι καθόλου έτσι.
Για την ακρίβεια είναι το ακριβώς ανάποδο. Προτείνει λύσεις για προβλήματα που πιθανόν αντιμετωπίσεις αλλά όχι ως αυθεντία, αναφέροντας συνεχώς ότι κάθε παιδί όπως κάθε άνθρωπος είναι είναι διαφορετικό, και αυτός που το γνωρίζει καλύτερα είναι ο γονιός του και μόνο αυτός μπορεί να κρίνει τι μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο παιδί του.
Με λίγα λόγια, δίνει ιδέες, συστήνει συμπεριφορές, εξηγεί πως κατανοεί τον κόσμο ένα μικρό παιδί και απλά σου δίνει να καταλάβεις τα λάθη σου χωρίς όμως να σε γεμίζει ενοχές.

Η κεντρική του ιδέα επικεντρώνετε στην εξής απλή έννοια: Οι επιλογές που κάνει ένας γονιός όσον αφορά το παιδί του πρέπει να είναι αυτές που τον κάνουν να αισθάνεται καλύτερα γιατί μόνο τότε θα μπορεί να μεταδώσει θετικά μηνύματα στους γύρω του και κατ' επέκταση στο ίδιο του το παιδί.

Εκεί βρήκα νομίζω γραμμένο και το πιο αισιόδοξο μήνυμα που μπορούσα να πάρω εκείνη την εποχή που νόμιζα ότι για όλη μου την υπόλοιπη ζωή θα ξυπνούσα από ένα κλάμα:

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και σε τίποτα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη.

Και όντως έτσι είναι...

Reflections of motherhood Greek version

Αυτή λοιπόν είναι η ελληνική έκδοση (η πρώτη απόπειρα τουλάχιστον μιας και έχω την αίσθηση ότι θα ακολουθήσουν και άλλες) του διάσημου video  Reflections of Mortherhood. Η ιδέα ήταν του Philos  και η υλοποίηση έγινε από την Aspaonline, δύο από τους δημιουργούς του Μαμά...δες Μπαμπά...δες!.

Το θέμα του  video  αυτού, για όσους δεν έχουν υπόψη τους το πρωτότυπο, είναι διάφοροι γονείς να απαντάνε στην εξής ερώτηση : "Αν μπορούσατε να γυρίσετε στην προ παιδιών εποχή, τι θα λέγατε στον εαυτό σας?" 

Δείτε το. Είναι και η αφεντιά μου μέσα ;-)




Ο καθένας από αυτούς που συμμετείχαν έβγαλε αυτό το κάτι που τον χαρακτηρίζει ίσως περισσότερο. Εγώ βλέποντας το, με τα μάτια μιας μαμάς πλέον, κάποιες από αυτές τις απαντήσεις με έκαναν και γέλασα, κάποιες άλλες μου έφεραν ξεχασμένες μνήμες στο νου και κάποιες άλλες ούτε καν μπόρεσαν να μου πουν κάτι.

Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά...
Όλες αυτές οι απαντήσεις  τι λένε σε κάποιον που δεν έχει παιδιά?
Τι εντύπωση κάνουν σε όλους αυτούς τους εν δυνάμει γονείς που το σκέφτονται αλλά δεν το αποφασίζουν?
Ποια αίσθηση αφήνουν σε μια έγκυο για πρώτη φορά που είναι έτσι και αλλιώς χαμένη στις σκέψεις του πως θα αλλάξει η ζωή της?

Πολύ θα ήθελα να ήξερα...

Διάβασμα μετά διδύμων... part 1

Μια παρατημένη σχεδόν συνήθεια τείνει να επανέλθει και πάλι πίσω στην καθημερινότητα μου.

Από τότε που γέννησα (και αρκετά  πιο πριν θα έλεγα) είχα σταματήσει  τελείως το διάβασμα.  Ή μάλλον την αγάπη μου για τα λογοτεχνικά βιβλία την αντικατέστησε το ενδιαφέρον μου για βιβλία πρακτικού περιεχομένου.

Θα αρχίσω να αναφέρω κάποια από τα βιβλία που διάβασα και μου φάνηκαν χρήσιμα.
Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης είχα παραμάσχαλα, σαν ευαγγέλιο ένα πράμα, έναν οδηγό εγκυμοσύνης για δίδυμα που περιέγραφε με λεπτομέρειες τις διάφορες φάσεις που περνούσα τότε και ένιωθα ότι είχα κάποιον που καταλάβαινε επακριβώς τι περνούσα.
Μου είχαν κάνει δώρο και έναν που αφορούσε κυρίως γυναίκες που κυοφορούσαν ένα μωρό, και παρόλο που στα περισσότερα  θέματα δεν είχαν μεγάλες διαφορές, βρήκα αυτόν που αφορούσε τις πολύδυμες κυήσεις πολύ πιο κοντά σε μένα. Ίσως είχε να κάνει με τον τρόπο που ήταν γραμμένος, δομημένος και την πληρότητα που είχε. Γιατί δεν εστίασε μόνο στην εγκυμοσύνη αυτή καθ' αυτή αλλά και στο μετά απ΄αυτή.
Ίσως εστίαζε τόσο αρκετά και στο μετά, που θυμάμαι ότι αφότου γέννησα. και άρχισα να τα βρίσκω σκούρα σε κάποια θέματα, ανέτρεξα ξανά πίσω σε αυτόν για να διαβάσω πιο προσεκτικά τις τελευταίες του σελίδες τις οποίες είχα ξεπετάξει με απίστευτη γρηγοράδα όταν ακόμα ξάπλωνα ήσυχη ήσυχη χαϊδεύοντας και καμαρώνοντας την κοιλιά μου!

Το βιβλίο ήταν το Δίδυμα Χρήσιμες συμβουλές για την εγκυμοσύνη, τη γέννηση και το μεγάλωμα των διδύμων της Παναγιωτίδου - Πράπα, Αγγέλικα

Το βιβλίο αυτό με βοήθησε σε αρκετά πράγματα. Με προϊδέασε για το τι με περιμένει. Η φράση που με έβαλε μέσα στο νόημα ήταν:  Εκμεταλευσου όποια βοήθεια μπορείς να  έχεις. 
Αν έχεις την δυνατότητα να πάρεις στεγνωτήριο π.χ. πάρτο. Το πήρα και το μακαρίζω κάθε χειμωνιάτικη μέρα!

Το άλλο που βρήκα εκεί γραμμένο και έμελλε να το νιώσω σε όλο του το μεγαλείο, είναι το " δύο χέρια ένα παιδί". Όταν συμβαίνει το  δύο χέρια δυο παιδιά,  τότε σίγουρα ούτε το ένα ούτε το άλλο θα έχει αυτό που του αξίζει.






Γιατί ένα είναι σίγουρο. Ακόμα και αν έχεις μεγαλώσει παιδιά το μεγάλωμα το διδύμων είναι κάτι διαφορετικό. Έχει τις ιδιαιτερότητες του  και τις αντίστοιχες δυσκολίες και ευκολίες.

Καθ-όλη την διάρκεια του μεγαλώματος τους ακούω διάφορα από άλλες μαμάδες σχετικά με το τι κάνουν εκείνες με τα παιδιά τους και σκέφτομαι πόσο "ριγμένα" είναι τα δικά μου που δεν μπορώ να κάνω τα ίδια.
 Ή άλλες που  προσφέρονται να μου δώσουν τα φώτα τους λέγοντας μου τι εκαναν εκείνες στο δικό τους παιδί ξεχνώντας ότι εκείνες είχαν ένα, άντε δυο, με το ένα από τα δύο, 2-3 χρόνια μεγαλύτερο. Τεράστια διαφορά. Και όταν λέω τεράστια εννοώ τεράστια.
Αυτό το βιβλίο λοιπόν μου άφησε τις πρώτες ενδείξεις που προμήνυαν ότι η μητρότητα δεν είναι λουσμένη  σε ροζ και σιέλ αστερόσκονη....

Και κάπου εκεί ήρθε το επόμενο βιβλίο που το επιβεβαίωσε...To be continued...

Life & Death

Πριν λίγο καιρό έχασα την γιαγιά μου. Αυτήν που σαν σήμερα θα γιόρταζε.  Την τελευταία μου γιαγιά. Αυτήν που με μεγάλωσε. Αυτήν που ζούσε σε ένα σπίτι δίπλα στο πατρικό μου.  Αυτήν που μέχρι πριν γεννήσω, κάθε σ/κ που πήγαινα στο χωριό περνούσα ώρες ατέλειωτες σπίτι της κουβεντιάζοντας. Μετά την γέννα χαθήκαμε κάπως. Δεν υπήρχαν πια διαθέσιμες τόσες πολλές ώρες. Ένα καινούργιο κομμάτι ζωής προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα. Τα παιδιά. Γέμισαν την καθημερινότητα μου. Την άλλαξαν.
Μέχρι τότε δεν ήξερα πως είναι να χάνεις ένα τόσο κοντινό σου πρόσωπο. Αναρωτιόμουν, αλλά δεν είχα περιέργεια να μάθω. Πριν κάνω τα παιδιά νόμιζα ότι θα είναι αβάσταχτο. Μετά που ήρθαν αυτά στην ζωή μου, απλά δεν έκανα πια τέτοιες σκέψεις. Και μια μέρα έρχεται η απώλεια. Ξαφνικά για μένα που δεν είχα στενή επαφή με την πορεία της υγείας της, και κρίνοντας από την διαύγεια πνεύματος που είχε και την ικανότητα της να αυτοεξυπηρετείται.
Και τότε ένιωσα σαν να χάθηκε ένα κομμάτι από την ζωή μου. Η καθημερινότητα μου φτώχυνε, μόνο με το γεγονός ότι δεν θα πάρω ξανά τηλέφωνο και θα ακούσω την φωνή της και ούτε πρόκειται να κουβεντιάσω μαζί της ξανά τα σ/κ που πάω στο χωριό.
Φτώχυνε πραγματικά. Μόνο που δεν ένιωσα αυτή την φτώχεια σε όλο της το μεγαλείο... και αυτό συνέβη γιατί τώρα έχω στην ζωή μου δυο μικρά που με κάνουν πιο πλούσια με τον δικό τους τρόπο... και ταξιδεύουν το μυαλό μου ευχάριστα αλλού και αλλού...

Photo from :  http://www.bodyofcaroline.com

Ελληνικό δημόσιο...

Τι πονεμένη ιστορία και αυτή!

Διάβαζα πριν αρκετό καιρό το post  του kaltsovrako  και γελούσα με τα κωμικοτραγικά που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει. Εννοείται πως αν ήμουν στην θέση του θα έκλαιγα από τα νεύρα μου και ένιωσα απίστευτη ανακούφιση  που δεν χρειάστηκε να συνδιαλλαγώ με το δημόσιο εδώ και αρκετό καιρό.
Έλα όμως που προχθές χρειάστηκε να το κάνω και ξεκίνησα το πρωί της Δευτέρας να διεκπεραιώσω κάτι που υπολόγιζα ότι δεν θα μου έπαιρνε πάνω από μία ώρα και τελικά γύρισα σπίτι κοντά στις 2 το μεσημέρι με τα νεύρα τσατάλια!
Το ιστορικό έχει ως εξής: Ο αδερφός μου έχει βιβλία ως ελεύθερος επαγγελματίας  τα οποία διατηρεί χωρίς να εξασκεί στην ουσία το επάγγελμα μιας και εργάζεται με την ίδια ειδικότητα ως μισθωτός. Εννοείτε πως είναι τυπικά εντάξει σε όλες τους τις υποχρεώσεις προς το κράτος έστω και αν αυτές είναι απλά η υποβολή μηδενικών δηλώσεων ΦΠΑ κτλ. Έπρεπε λοιπόν να πάει να αλλάξει στο μητρώο τους ΚΑΔ (κωδικούς αριθμούς δραστηριοτήτων) μιας και κάποια στιγμή το ΚΡΑΤΟΣ-ΔΗΜΟΣΙΟ τους άλλαξε γιατί αυτοί που είχαν δοθεί πως χρήση αρχικά κρίθηκαν ελλιπείς και απαρχαιωμένοι.  Στην αντιστοίχηση που έκανε από το net έγινε ένα λάθος οπότε έπρεπε να πάει στο μητρώο της εφορίας να κάνει την σωστή αντιστοίχιση. Εκεί, η υπάλληλος που μας εξυπηρέτησε ήταν ευγενέστατη εξυπηρετική και απολύτως συνεργάσιμη. Δεν είχαμε κανένα παράπονο. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως μπορεί κάποιος υπάλληλος να σε εξυπηρετεί μεν αλλά να στην "σπάει" με το γάντι. Αυτή λοιπόν ήταν πολύ καλή. Μόνο που για να μπορέσει να κάνει την δουλειά της έπρεπε να της φέρουμε ασφαλιστική ενημερότητα και στην προκειμένη ήθελε απαλλακτικό από τον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) παρόλο που από τα εκκαθαριστικά φαινότανε ότι είχε εισόδημα μόνο από μισθωτές υπηρεσίες χρόνια τώρα.
Κάπου εκεί θυμήθηκα ένα παλιό μου εργοδότη που συγχυζόταν απίστευτα με κάτι τέτοια γιατί όπως έλεγε, "στο δημόσιο χρειάζεται να αποδείξει κανείς ότι δεν είναι ελέφαντας".
Έστω και έτσι δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί ήξερα ότι είμαστε τυπικά εντάξει οπότε είπαμε να πάμε στο ΤΕΒΕ να βγάλουμε την βεβαίωση που χρειαζόταν για να μπορέσει να προχωρήσει. Αναρωτήθηκα όμως... αν δεν γινόταν εξαρχής λάθος  στην αντιστοίχηση μέσω net  τότε κανείς δεν θα ζητούσε αυτό το χαρτί... Γιατί λοιπόν το ζητάνε όταν παρουσιάζεσαι αυτοπροσώπως? Μήπως λέει πουθενά στο κούτελο μας ότι έχουμε ώρες για χάσιμο???

Πάμε λοιπόν στο ΤΕΒΕ και εκεί κόντεψε να γίνω πύραυλος από την ηλιθιότητα της υπάλληλου!
Καταρχήν με το που της είπαμε τι θέλαμε και τις προσκομίζουμε όλα τα εκκαθαριστικά εκτός  από ένα του ενός πρώτου, στα οποία φαινόταν ότι είχε μόνο μισθωτές υπηρεσίες, έχει την απαίτηση να της πάμε το μπλοκ των αποδείξεων για να ελέγξει ότι πράγματι δεν έχει εκδοθεί άλλο παραστατικό εκ των υστέρων! Όταν την ρωτάω, "συγνώμη αλλά αφού σας έχω δώσει τα εκκαθαριστικά και φαίνεται από εκεί ότι δεν έχει εισόδημα από ελευθέρια επαγγέλματα τι εξυπηρετεί αυτό?"  τι μου απαντάει το βούρλο??? "Και που ξέρουμε εμείς ότι δεν έχετε εκδώσει παραστατικό και δεν το έχετε δηλώσει? (!!!!!!!). Μας είπε στην ουσία κλέφτες και φοροφυγάδες και μου ήρθε μια γλύκα να της πω : "Και που ξέρεις μωρή ηλίθια πόσα μπλοκ και πόσες σειρές παραστατικών έχει?" αλλά δεν το είπα γιατί δεν ήθελα να της ανοίξω τα μάτια της ηλίθιας για να με στέλνει να  της φέρνω άλλα και άλλα που να αποδεικνύουν τα αυτονόητα! Κάνω την καρδιά μου πέτρα και λέω στο αδερφό ότι θα πεταχτώ εγώ να το φέρω. Πάω στην άλλη άκρη της πόλης, φέρνω το μπλοκ αποδείξεων και της το δίνω και αφού το ελέγχει ότι όντως το τελευταίο παραστατικό είχε εκδοθεί το 2004  και πάω να ξεφυσύξω από ανακούφιση ότι χαλάλι ο κόπος, αφού τελειώνουμε, μου ήρθε η επόμενη κεραμίδα.
"Α!" μου λέει... "Δεν μου έχετε φέρει το εκκαθαριστικό του 2004"." Μα πως" της λέω "αφού έχουμε πάρει προσωρινή απαλλαγή πριν χρόνια. Τι χρειάζεται και αυτό?" "Μα όχι" μου λέει. "Χρειάζεται." Άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου. Ρωτά ο αδερφός μου αν υπάρχει κάποιος υπολογιστής με internet στην υπηρεσία για να το εκτυπώσει επιτόπου.  Του λένε πως δεν έχουν!!!!!!!!!!  Και κάπου εκεί πριν γίνω τούρμπο μου λέει να κάνω υπομονή και θα πήγαινε εκείνος την άλλη άκρη πάλι της πόλης να το φέρει αφού είναι απαραίτητο. Όση ώρα έλειπε  λοιπόν ο αδερφός μου αυτή ψαχνότανε με τα χαρτιά, το συζητούσε το θέμα με τους άλλους ηλίθιους συναδέρφους της που κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους και υποκλίνονταν στην επιδεξιότητα της συναδέρφου τους που έκανε τόσο μα τόσο σωστά την δουλειά της, κάπου εκεί ενδιάμεσα αποφασίζει η ΠΑΝΗΛΙΘΙΑ να σηκώσει τον κωλο της από την καρέκλα και να πάει να αναζητήσει τον προσωπικό φάκελο του αδερφού μου στα αρχεία της! Και τι βρίσκει ανάμεσα στα άλλα η πανηλίθια?? Το εκκαθαριστικό εκείνο που ζητούσε και έστειλε ελαφρά την καρδία τον άλλον να πάει να το φέρει! Και το βλέπω εκεί στα χαρτιά που ξεφύλλιζε και λέω τώρα θα μου πει ότι το βρήκε! ΑΜ δε! Αναγκάζομαι και της λέω εγώ : "Μήπως είναι μέσα το εκκαθαριστικό που θέλετε για να τον πάρω τηλέφωνο να επιστρέψει" 
"Ναι" μου λέει σαν κλαμένη κότα χωρίς ούτε ένα συγνώμη για την ταλαιπωρία που μας έβαλε χωρίς τίποτα! Η ΠΑΝΗΛΙΘΙΑ.
Βρίζω εδώ, γιατί τελικά κρατήθηκα και δεν έβρισα εκεί. Γιατί τους χρειαζότανε ολωνών εκεί μέσα!
Και τότε θυμήθηκα την εξτρεμιστική άποψη που είχε ο πρώην εργοδότης μου σχετικά με το πως θα μπορούσε να συμμόρφωνε μέσα σε μια μέρα όλο τον δημόσιο τομέα! "Θα είχα όλους τους δημόσιους υπάλληλους όρθιους και τους πολίτες προς εξυπηρέτηση καθιστούς". Γέλασα τότε γιατί μου φάνηκε πολύ βάρβαρο αλλά με τα νεύρα που είχα προχθές την θεώρησα εξαιρετική ιδέα την πρόταση του!

Πνευματικά δικαιώματα, προσωπικά δεδομένα και φωτογράφοι...

Ήταν Φεβρουάριος ακόμα όταν ήρθε ο ξαδερφούλης μου περιχαρής να μου ανακοινώσει ότι θα κάνουμε στα μικρά μια φωτογράφηση. Εάν και εφόσον έβγαιναν κάποιες καλές φωτογραφίες θα παρουσιάζονταν σε μια έκθεση που θα γινόταν μερικούς μήνες αργότερα. Κάπως έτσι έγινε. Η φωτογράφος επέλεξε έξι φωτογραφίες τις παρακάτω τις οποίες συμπεριέλαβε στην έκθεση.

Ως χαζομαμά της είχα ζητήσει  να μου δώσει κόπιες από όλες τις φωτογραφίες που τραβήχθηκαν εκείνη την μέρα. Μου είπε φυσικά ότι θα μου δώσει, αλλά μετά την παρουσίαση στην έκθεση για ευνόητους λόγους. Καμία αντίρρηση. Είπα ότι είμαι χαζομαμά, όχι και  παράλογη χαζομαμά. Οπότε περίμενα υπομονετικά (παρόλο που από πολύ νωρίς είχα τις πρωτότυπες κόπιες που δημοσιεύω εδώ) μέχρι που η έκθεση έλαβε μέρος ...

... και ακόμα περισσότερο μέχρι να βρεθούμε με την φωτογράφο για να μου δώσει τις κόπιες.

Δεν αναφέρω το όνομα της φωτογράφου επίτηδες, λόγω αυτού που επακολούθησε. Μου έδωσε το dvd  με τις φωτογραφίες, οι οποίες δεν ήταν όλες όσες τραβήχτηκαν εκείνη την μέρα, στις οποίες είχε φροντίσει να γράψει στο κάτω μέρος της κάθε μιας το ονοματεπώνυμο της. Κανένα πρόβλημα και πάλι. Την επόμενη μέρα που πήρα τις φωτογραφίες, ανέβασα στο  Facebook  τις έξι από αυτές που είχαν παρουσιαστεί στην έκθεση αναφέροντας φυσικά το όνομα της φωτογράφου, άσχετα που ήταν γραμμένο πάνω σε κάθε μια από τις φωτογραφίες.  Μερικές ώρες μετά λανβάνω ένα μήνυμα της που με παρακαλούσε να τις αποσύρω γιατί λέει το  facebook  δεν είναι ασφαλές χώρος λόγω υποκλοπών και γι' αυτό δεν παρουσιάζει και η ίδια την δουλειά της εκεί.

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε εσείς επί του  θέματος. Εγώ πάντως έμεινα σύξυλη από αυτήν την εξέλιξη. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Εγώ έδωσα την συγκατάθεση μου να τις παρουσιάσει στο κοινό της και εκείνη δεν μου δίνει την δική της να τις παρουσιάσω στο δικό μου κοινό!  Καταρχήν θεωρώ ότι πρώτα από όλα εγώ θα έπρεπε να έχω  το πρόβλημα και όχι εκείνη. Τα δικά μου παιδιά εκθέτω στα μάτια κάθε λογής ανθρώπου και κατά δεύτερο λόγο εκτίθεται η δουλειά της σε κίνδυνο λόγω υποκλοπών κτλ. Δεν ξέρω αλήθεια πως το βλέπει, αλλά το να θέλει να χρησιμοποιήσει κάποιος την δουλειά σου είναι κάτι καλό νομίζω έστω και αν το κάνει χωρίς να πληρώσει. Εξάλλου την συγκεκριμένη δουλειά δεν θα μπορούσε να την πουλήσει ακόμα και να ήθελε. Άρα γι' αυτήν είναι διαφήμιση.  Αυτήν την εποχή που η πληροφορία διαχέεται κυρίως μέσω του διαδικτύου, μου φαίνεται αδιανόητο ένας νέος άνθρωπος να σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο.
Μετά από αυτό το σκηνικό μου ήρθε στον νου η φωτογράφιση της βάπτισης τους στην οποία τουλάχιστον ο φωτογράφος είχε την εντιμότητα (αφού φυσικά πρώτα πληρώθηκε για τις υπηρεσίες του) να μου δώσει ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες που τράβηξε  τις οποίες και χρησιμοποίησα πολύ όμορφα για να φτιάξω μερικά πολύ όμορφα photo books  από το blurb  για συγγενείς και φίλους.
Κάπου εκεί θυμήθηκα και την πολυαγαπημένη  Jojo32 η οποία τώρα περιμένει να υποδεχτεί το νέο της μωράκι και η οποία εκθέτει την δουλειά της στο  διαδίκτυο χρόνια τώρα. Και είναι μάλιστα πολύ ταλαντούχα φωτογράφος.
Όπως και να έχει είναι νομίζω λίγο μπερδεμένη ιστορία το θέμα πνευματικά δικαιώματα και φωτογράφοι λόγω του ότι εμπλέκονται και τα προσωπικά δεδομένα σε αυτή.
Το αποτέλεσμα πάντως ήταν οι φωτογραφίες να μείνουν αναρτημένες στο  facebook  και απλά να μην είναι  ορατές στην φωτογράφο...  sad.

Εικονική πραγματικότητα λίγο πριν...

Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν  καταλάβει ότι έχουμε πτωχεύσει με όλη την έννοια της λέξης και περιμένουν να τους το ανακοινώσουν για να το εμπεδώσουν. Αλλά ακόμα και αν ζουν σε αυτήν την εικονική πραγματικότητα δεν θα περάσει πολύς καιρός που βίαια θα αναγκαστούν να ζήσουν την αισχρή πραγματικότητα που μας έχουν ετοιμάσει οι πολιτικοί και τα media  του τόπου μας.
Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι η "κρίση" θα διαρκέσει λίγο (σχετικό για τον καθένα) και μετά όλοι μας θα γυρίσουμε στους παλιούς καλούς ρυθμούς ζωής που είχαμε. Δεν αντιλαμβάνονται ότι το βιοτικό επίπεδο θα πέσει κατακόρυφα για όλους.

Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι η κυβέρνηση που έχουμε τώρα όπως και οι προηγούμενες εργάζονται για το καλό μας και δεν αντιλαμβάνονται ότι και αυτή όπως και οι προηγούμενες εργάζονται για να απολαμβάνουν οι λίγοι όπως φαίνεται περίτρανα από τους νόμους που θεσπίζει για το ασφαλιστικό. Νομοθετεί κάτι άδικο και μετά ρίχνει το μπαλάκι στην τρόικα ότι και καλά αυτοί το επέβαλαν. Το ότι βγαίνει η τρόικα και το διαψεύδει με επίσημες ανακοινώσεις στον τύπο αυτό δεν τους κάνει ούτε καν να ντρέπονται για τα ψέμματα που συνεχίζουν να λένε ενώ ο κόσμος αρχίζει και πεινάει. Λέω αρχίζει γιατί ακόμα δεν φθάσαμε στο σημείο εκείνο της απελπισίας.  Εδώ που ζω εγώ τουλάχιστον θα αρχίσει να φαίνεται μετά τον Σεπτέμβρη που θα φεύγουν σιγά σιγά και οι τελευταίοι τουρίστες από τους κάθε χρονιά και λιγότερους που τιμούν την χώρα μας και έρχονται για τις διακοπές τους. Μετά θα γίνει ο απολογισμός, μετά δεν θα κουνιέται φύλλο στην αγορά. .

Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι φταίει ο κόσμος  που ψήφιζε αυτούς που ψήφιζε για αυτήν την κατάσταση. Δεν νομίζω ότι είχε άλλη επιλογή.  Οι επιλογές του ήταν μετρημένες και ήταν όλες σκάρτες. Καμιά ψήφος δεν θα έκανε την διαφορά.  Γιατί όπως λέει πολύ σωστά και ο Γρηγόρης Ψαριανός με τα  εκλογονοθευτικά συστήματα που έχουμε το 38% γίνεται 65% στην βουλή. Ο κόσμος ξεγελάστηκε. Του πετούσαν ένα επίδομα, μια πρόωρη παχυλή συνταξιοδότηση, μια θέση μόνιμη όπου κανείς δεν θα είχε δικαίωμα να τον διώξει ποτέ, ένα  καλό μισθό και έτσι κατάφερναν να του κλείσουν  το στόμα αλλά και τα μάτια για να μην βλέπει ότι  το μπάνιο του Τζοχατζόπουλου στοίχιζε όσο η ακίνητη περιουσία όλου του σογιού του μαζί. Να μην το ψάχνει καν. Να ακούει τον σιχαμερό Πρετεντέρη και την παγοκολώνα από τις πλαστικές και από την αναισθησία Τρέμη και να νομίζει για  2 μήνες και βάλε ότι ο Ζαχόπουλος είναι όντως φοβερό πρώτο θέμα.  Όποιος έβλεπε τότε ειδήσεις ήταν σαν να πήγαινε εκούσια για ύπνωση.

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Θα ήθελα να μπορούσα να σκέφτομαι τα παιδάκια μου και το μέλλον μας όσο πιο ρόδινα γίνεται. Αυτή όμως όλη η κατάσταση  με κάνει και σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια με την ανοχή όλων μας καταφέραμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας ένα ζοφερό μέλλον, με ανύπαρκτη παιδεία, ανύπαρκτη περίθαλψη και ανύπαρκτη προοπτική.

Αναρχικά συνθήματα...

Πάντα μου άρεσαν τα συνθήματα που διάβαζα γραμμένα στους τοίχους. Με εξίταρε το γεγονός ότι μπορούσαν μερικές αράδες να εκφράσουν τόσες  πολλές ιδέες και ότι αυτές οι λίγες λέξεις μπορούσαν να περιέχουν τόσα νοήματα και να περικλείουν τόση "δύναμη".  Η οποία δύναμη πολλαπλασιαζόταν μόνο με το γεγονός ότι κάποιοι παθιάστηκαν τόσο  που ξενύχτησαν γράφοντας με σπρέι στους τοίχους για να διαδώσουν τις ιδέες τους, να επηρεάσουν και να παροτρύνουν όλους εμάς που δεν "ξυπνάμε", πόσο μάλλον να πάρουμε τα σπρέι στα χέρια και να αρχίσουμε να γράφουμε.
Είχα χρόνια όμως να διαβάσω κάποιο σύνθημα της προκοπής, και ειδικά κάποιο που να μην έχει την υπογραφή του ΚΚΕ και να εκφράζει πεπαλαιωμένες ιδέες που αφορούσαν άλλες εποχές και δεν είχαν καμία θέση στο τώρα. Με μια αναζήτηση  όμως που έκανα στο net  διαπίστωσα ότι σε άλλα μέρη τα συνθήματα συνέχιζαν να γράφουν την δική τους ιστορία.

Πριν από λίγο καιρό, σε ένα τοίχο ενός σπιτιού που βρίσκεται σε ένα σχετικά κεντρικό δρόμο της πόλης ο οποίος οδηγεί στο κέντρο,  είχα διαβάσει το εξής σύνθημα με αφορμή τα τότε έκτροπα με την αστυνομία στην Αθήνα:

" Όπου ακούς ασφάλεια Χρυσοχοϊδη, αίμα και σάρκα ανθρώπινη μυρίζει"  

Υπογραφή :

Εχθές που κατηφόριζα τον ίδιο δρόμο, βλέπω το σύνθημα αυτό να είναι σβησμένο πρόχειρα  με ένα χρώμα σε απόχρωση του χρώματος του τοίχου κάνοντας τον φαίνεται πουά και από πάνω να είναι γραμμένο με μεγάλα χοντρά μαύρα γράμματα ένα νέο σύνθημα.

"Οι τοίχοι έχουν μνήμη και οι μικροαστοί αναφυλαξία."

Χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι είναι  κρίμα που δεν κατάφερα να  βγάλω φωτογραφία το αρχικό και ότι τελικά έχω την εντύπωση ότι η αναρχία μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής!

Μήπως είμαι αναρχική και δεν το ξέρω?

“Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος” VS “1984″

Δύο βιβλία που φαντάστηκαν ένα μέλλον που έγινε το παρόν μας.

Ποιο τελικά κατάφερε να προβλέψει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που ζούμε σήμερα;

Αναδημοσίευση από το http://www.antidogma.gr

Αγοράστε Ελληνικά… ΠΟΥ, ΠΟΙΟΣ, ΠΟΤΕ & ΓΙΑΤΙ?

Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες blogger  που γνωρίζω, ο Heliotypon, μου ζήτησε να αναδημοσιεύσω την ανάρτηση του με τίτλο Αγοράστε Ελληνικά…
Είναι όντως πολύ επίκαιρο. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα για να γίνει αυτό πράξη. Δεν υπάρχουν ελληνικά προϊόντα. Και αν υπάρχουν είναι δυσεύρετα, είναι πανάκριβα και αμφίβολης ποιότητας πολλές φορές. Πραγματικά η χώρα μας δεν παράγει σχεδόν τίποτα πλέον. Τα ξεπουλήσαμε και τα ξεφτιλίσαμε όλα και απλά το εισόδημα μας το δίνουμε στους ξένους για να έχουμε μούτρα να τους ζητάμε δανεικά.
Όσα ελληνικά ρούχα φόρεσα εγώ ή τα παιδιά μου μετά το πρώτο πλύσιμο ήταν τσόλια για να μην αναφέρω το πόσο κακοραμμένα ήταν.Όσα απορρυπαντικά χρησιμοποίησα δεν καθάριζαν. 
Όσον αφορά τα φρούτα λαχανικά κτλ είναι γεγονός ότι η αγροτιά πεθαίνει μιας και αυτός που κάνει την σκληρή δουλειά, ο παραγωγός δηλαδή, την βγάζει με πενταροδεκάρες ενώ αναγκάζετε να επενδύσει χρήμα στην επιχείρηση του ανελλιπώς κάθε χρονιά σε αντίθεση με τους μεσάζοντες και τους εμπόρους που βγάζουν τα πενταπλάσια απ' αυτόν μόνο με το να κάθονται στο γραφείο τους και να κάνουν λογ/σμούς χωρίς κανένα ρίσκο. Έχει καταντήσει να φέρνουν τα σούπερ μάρκετ λαχανικά από την Βραζιλία ή την Χιλή π.χ.και αυτά να είναι φθηνότερα από τα ελληνικά και πολλές φορές εξαιρετικά καλής ποιότητας. Προφανώς και ο αγρότης εκεί αμείβεται με πενταροδεκάρες επίσης, αλλά είναι άξιο απορίας πως αυτό το προϊόν που διασχίζει έναν ολόκληρο ωκεανό είναι φθηνότερο από αυτό που φυτρώνει ακριβώς δίπλα μας. Προφανώς κάποιος αισχροκερδεί εις βάρος μας και εμείς νομίζουμε ότι αρκεί να έχουμε "ελληνική"  καταναλωτική συνείδηση για να σωθούμε από την λαίλαπα που μας περιμένει. Μου φέρνει στον νου όλη αυτήν την σιχαμερή προπαγάνδα με την οποία μας λούζουν τα τελευταία χρόνια έτσι ώστε να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση και να κάνουμε οικονομία στην ενέργεια που ξοδεύουμε για να σώσουμε τον πλανήτη ενώ μεγαθήρια εταιρειών ασελγούν πάνω του. Μπάστα ρε!

Δεν παράγουμε λοιπόν σχεδόν τίποτα. Πολλά από αυτά που παράγουμε δεν είναι καν ανταγωνιστικά. Υπάρχουν βέβαια και κάποια προϊόντα που έχουμε και είναι καλά... αλλά είναι τόσο, μα τόσο λίγα....
Να μην πω τι αισχροκέρδεια υπάρχει στα εισαγόμενα προϊόντα για τα οποία δεν υπάρχουν αντίστοιχα ελληνικά. Οι φακοί επαφής μου, αν τους αγοράσω από Ελλάδα μου στοιχίζουν 15 ευρώ το ζευγάρι, ενώ αν μου τους αγοράσω από Αμερική  μου στοιχίζουν τόσο τα 3 ζευγάρια.
Διάφορα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο άντρας μου, στοιχίζουν αν τα αγοράσεις από Ελλάδα τουλάχιστον 2 φορές πάνω από ότι αν μπεις στο  ebay και τα πάρεις από το εξωτερικό.
Η μπαταρία που ήθελα να πάρω για το  laptop μου στοίχιζε εδώ 200 ευρώ περίπου και από Αμερική 50.
Οι 250 εκτυπωμένες φωτογραφίες από την Ολλανδία μου στοιχίζουν 25 ευρώ και από εδώ τουλάχιστον 50.
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό (ας είναι καλά το internet). Από όλα αυτά φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο εμπόριο στην Ελλάδα, ή κάνω λάθος?
Προτείνει λοιπόν ο Heliotypon να ενισχύσουμε τον ελληνικό τουρισμό. Όντας από τουριστικό νησί, το έχω ζήσει στο πετσί μου το όλο σκηνικό χρόνια τώρα. Εγώ για να φύγω από το νησί πληρώνω θέλοντας και μη. Θέλω να πάω κάπου στην Ελλάδα το καλοκαίρι και μου βγαίνουν τα εισιτήρια μόνο της οικογένειας κοντά στα 1000€. Μόνο τα εισιτήρια. Δεν συζητώ διαμονή ούτε το να νοικιάσω αυτοκίνητο για την μετακίνηση. Ανοίξτε μια εφημερίδα και δείτε πόσο θα  μου στοιχίσει αν θέλω να πάω στο Παρίσι. Αν όχι φθηνότερα τουλάχιστον το ίδιο.  Θέλω να κλείσω διαμονή σε ξενοδοχείο εδώ και μου λένε 100 € την βραδιά  το δωμάτιο και κλείνει ο Γερμανός στο ίδιο ξενοδοχείο την ίδια εποχή και του βγαίνει 15€ την βραδιά. Κάτι δεν λειτουργεί σωστά ή μου φαίνεται?
Προφανώς οι Γερμανοί ή είναι όντως αρία φυλή και χαίρει ιδιαίτερης μεταχείρισης ή απλά έχουν κυβερνήσεις που προασπίζονται τα συμφέροντα των πολιτών τους. Όχι σαν τις δικές μας που σκέφτονται μόνο πως θα εξασφαλίσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους και ας πάνε όλοι οι άλλοι να πνιγούν. Έτυχε να δω τον Πάγκαλο της προάλλες και μου ήρθε να κάνω εμετό. Αυτός που πάω στοίχημα έχει όλες τις καταθέσεις του στο εξωτερικό να μου λέει ότι χρωστάω, πρέπει να πληρώσω και να είμαι και ευγνώμων από πάνω.
Λυπάμαι που το λέω Heliotypon όμως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε ελληνική καταναλωτική συνείδηση. Θα γίνει μόνο αν αναγκαστούμε. Αν κάνουμε όπως οι Ισλανδοί που είχαν τα κότσια ( για να μην πω τίποτα άλλο) και τους γράψανε όλους, δανειστές, ΔΝΤ, EU κτλ κουραφέξαλα και είπαν αδυνατούμε να πληρώνουμε τα χρέη μας, δεν θέλουμε άλλα δάνεια και θα κάνουμε κουμάντο μόνοι μας.  Να δεις για πότε θα γεμίσει η αγορά ελληνικά προϊόντα. Στο άψε σβήσε.
Αλλά όπως φαίνεται δεν έχουμε τα κότσια να πετάξουμε κάτω όλους αυτούς τους ανίκανους που μας κυβερνούν δεκαετίες τώρα και θα χρειαστεί να πεινάσουμε πριν το κάνουμε. Η πείνα θα γίνει η αφορμή. Και θα το δεις και εσύ και όλοι. Είναι κρίμα αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα...

Happy DEPENDANT DAY Greece

"Hmmmm I don't think Greece is so Independent today if they are looking for help from other countries!!! So Happy DEPENDANT DAY Greece!! Lol"

Αυτό διάβασα εχθές, 25η Μαρτίου στο status  του facebook  μιας Ελληνοαμερικανίδας.

Φαντάζομαι πολλοί από εσάς θα έχετε συγγενείς και φίλους που ζουν στο εξωτερικό. Τυγχάνει να έχω σε Ευρώπη, Καναδά και Αυστραλία. Έτυχε να φύγουν σε νεαρή ηλικία από την Ελλάδα και έφτιαξαν τις ζωές τους εκεί.  Όλους τους συνδέει μια κοινή παράμετρος.  Δεν τίθεται θέμα επιστροφής στην Ελλάδα. Αυτή η νέα πατρίδα στην οποία κατέληξαν να ζουν, μπορεί να μην διαθέτει τον ξάστερο ουρανό ουρανό, τις καταγάλανες ακτές, τις ηλιόλουστες μέρες, τα νόστιμα λαχανικά και φρούτα - και ότι άλλο νομίζει κανείς ότι είναι πλεονέκτημα της χώρας αυτής- διαθέτει όμως τόσα άλλα που ανεβάζουν το βιοτικό τους επίπεδο και τα οποία κανείς δεν είναι διατεθειμένος να απαρνηθεί. Τον τόπο αυτόν τον θεωρούν απλά τόπο για τις διακοπές τους και αυτό νομίζω ότι θα συμβαίνει μέχρι την στιγμή που υπάρχει ακόμα ζωντανός κάποιος συγγενής που θέλουν να δουν. Μελλοντικά θα χαθεί ακόμα και αυτή η υποτυπώδης επαφή με την μαμά πατρίδα.
Μετά δε τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο να γυρίσουν αυτοί που έφυγαν αλλά τίθεται πλέον θέμα να φύγουν και άλλοι που ίσως μέχρι σήμερα δεν τους είχε περάσει καν από το μυαλό σαν πιθανότητα.
Θέλω όμως να αναφερθώ σε αυτό το σχόλιο στο status  το οποίο στάθηκε αφορμή για αυτό το post  και για να το πλαισιώσουν πολλά πικρόχολα κατά βάση και εξευτελιστικά για τους Έλληνες σχόλια κυρίως από συγγενείς και φίλους της Ελληνοαμερικανίδας που το έγραψε. Παρόλο που έχουν όλοι ελληνικότατα ονόματα και είναι νέοι σε ηλικία, μιλούν απαξιωτικά για την Ελλάδα και για τους Έλληνες που ζουν ακόμα σε αυτήν. Αυτό φαίνεται εξάλλου και από το ύφος του status. Στην συζήτηση αυτή πήρε μέρος και ένας άλλος Έλληνας που ζει στην Αυστραλία, ο οποίος δεν συμμεριζόταν τις θέσεις των υπολοίπων, και σε κάποια απάντηση του έφτασε στο σημείο να γράψει  το εξής: " I'm not a γενιτσαρος like you! I'm proud to be Greek and I wouldn't be anything else! You should change your last name to an anglosaxon one..."

Παρόλο που ειλικρινά απογοητεύτηκα και στεναχωρήθηκα με τα λεγόμενα της ελληνοαμερικανίδας και της παρέας της, δεν μπορώ όμως να την κακίσω. Ο καθένας διαμορφώνει κρίση ανάλογα με τα βιώματα του. Ζει σε μια χώρα που τους αγκάλιασε, τους έδωσε ευκαιρίες ανταπέδωσε τους κόπους τους και τους παρέχει ασφάλεια για να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους.
Πολλές φορές με πιάνω να σκέφτομαι για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της άσχημα.  Γιατί βλέπεις την αδικία, την ζεις, την τρως στην μάπα κάθε μέρα. Μέχρι εχθές ακόμα όλοι ήθελαν να μπουν στο δημόσιο.Γιατί εκεί βασιλεύει άλλος θεός από ότι στον ιδιωτικό τομέα. Η πολιτική μας ηγεσία ήταν πάντα  για τα μπάζα αλλά εμείς ήμασταν εκεί να την στηρίζουμε. Βλέπω τώρα στην Γαλλία αυτό το 50% και βάλε που απείχε από τις πρόσφατες εκλογές και τους ζηλεύω. Ζηλεύω που συμπνέουν τόσοι πολίτες και δείχνουν κάπως την δυσαρέσκεια τους. Πράγμα που εμείς δεν κάναμε ή ήμασταν ανίκανοι να κάνουμε.

Κάποιος έγραψε  στο Buzz  του  Google ( συγνώμη που δεν θυμάμαι ποιος) την εξής ερώτηση : Μήπως έχουμε χάσει το ταλέντο μας στις εξεγέρσεις? Ήθελα να του αφήσω σχόλιο, αλλά όταν έχεις μικρά είναι πολλά αυτά που θες να κάνεις αλλά συνεχώς αναβάλλεις γιατί δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Λοιπόν νομίζω ότι ποτέ κανείς δεν χάνει το ταλέντο αυτό.
Απλά δεν υπάρχει η αφορμή ακόμα.
Δεν πεινάσαμε αρκετά.