Η Χιονάτη (ο θεός να την κάνει) και ο Κυνηγός

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι ακόμα που διάβαζα το παραμύθι της Χιονάτης με τους 7 νάνους και εξαιτίας της εικονογράφησης που είχε φανταζόμουν την Χιονάτη  να είναι μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα εμφανισιακά όμορφη αν και όχι εκθαμβωτική, με  λευκό φωτεινό δέρμα και μαύρα πιασμένα μαλλιά.  

Προχθές λοιπόν είδα την ταινία Η Χιονάτη και ο Κυνηγός  ( Snow White and the Huntsman) η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο η κινηματογραφική μεταφορά του παραμυθιού. 

Δεν μπορώ να πω... μου άρεσε το στόρι έτσι όπως το διαμόρφωσαν, το σενάριο, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλο το πακέτο γενικά. 

Μου άρεσε πολύ η Charlize Theron η οποία έπαιζε την κακιά μητριά που ήταν μάγισσα. 

Μου άρεσε επίσης και ο Chris Hemsworth που έπαιζε τον ρόλο του κυνηγού του οποίου την Αυστραλέζικη προφορά βρήκα εξαιρετικά χαριτωμένη! 

Aυτή όμως που δεν μου πάει κάτω ήταν η Χιονάτη την οποία υποδυόταν η Kristen Stewart (Αυτή ντε, η πρωταγωνίστρια των Twilight - βρικολάκων!).  Πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν η ερμηνεία της ήταν πειστική! Δεν μπορούσε να με πείσει η φάτσα της και το όλο στήσιμο της! Και παρόλο που  η ταινία ήταν μέσα στην φαντασία και απίστευτα συμβάντα συνέβαιναν (είπαμε, για παραμύθι πρόκειται), το γεγονός ότι υπήρξε μια στιγμή όπου ο καθρέφτης στην ερώτηση ποια είναι η πιο όμορφη  στον κόσμο υποδεικνύει το μπάζο έναντι της Θερόν, ΕΕΕΕ!!! Αυτό πια ξεπερνούσε κάθε όριο φαντασίας!!!!!!!!!!

Εγώ ο Ζάχος Ζαχαρής

Μια από τις χρήσεις αυτού laptop που πατάω τώρα τα πλήκτρα, εκτός από το να ασχολούμαι με τους Μικρούς Μεγάλους, να κάνω καμιά δουλίτσα, να γράφω τα δικά μου και να τριγυρνώ στο διαδίκτυο δεξιά και αριστερά  είναι να το χρησιμοποιώ ως μέσo ψυχαγωγίας. Όταν λοιπόν είμαι μακριά από το σπιτάκι μου και την ρουτίνα του (και αυτό συμβαίνει συχνά πυκνά) το φορτώνω ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, το παίρνω μαζί  απέναντι μου στον καναπέ ή το κρεβάτι και λιώνω... Όλα αυτά βέβαια αφού πάνε για ύπνο τα μικρά! Αν αρχίσω νωρίτερα έχω το πλεονέκτημα να πατήσω το  space  να σταματήσω αυτό που βλέπω ακαριαία και να το επανεκκινήσω όποτε εγώ θελήσω πάλι (ελπίζω σύντομα για να μην χρειαστεί να γυρίσω πιο πίσω στην σκηνή για να θυμηθώ που είχα μείνει). 

Σε ένα τέτοιο λοιπόν ταξιδάκι το λαπτοπάκι μου τα έπαιξε. Πρώτη η μπαταρία και μετά το τροφοδοτικό. Για να μην τα πολυλογώ, το θέμα ακόμα δεν λύθηκε και υποψιάζομαι ότι κάτι πιο σοβαρό του συμβαίνει. Ο χρόνος θα δείξει.

Σε μια τέτοια λοιπόν περίπτωση όντας μακριά από το σπίτι μου και την τεχνολογία επιπλέον, τι μπορούσα να κάνω τις ατέλειωτες βραδυνές ώρες που τα μικρά κοιμούνται στο δίπλα δωμάτιο? Ένιωσα τέτοια απελπισία που έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ πριν στην ζωή μου! Αγόρασα βιβλίο από σούπερ μάρκετ! Μαζί λοιπόν με τα γιαούρτια και τα αφροντούς έριξα μέσα στο καλάθι μου και ένα βιβλίο από αυτά που βρίσκονταν στο σταντ λίγο πιο κει από τα ταμεία.  Πάντα απορούσα ποιος μπορεί να αγοράζει βιβλία από την λιγοστή και αμφιβόλου ποιότητος γκάμα  των σούπερ μάρκετ αντί να επισκεφθεί ένα βιβλιοπωλείο ή όταν μπορεί να τα παραγγείλει και να έρθουν στην πόρτα του. Κάπως έτσι μου λύθηκε η απορία.

Ευτυχώς για μένα, αυτή η πρώτη φορά στέφθηκε με επιτυχία, γιατί το βιβλίο που άρπαξα εκείνη την φορά ήταν το "Εγώ ο Ζάχος Ζαχαρής" της Λένας Διβάνη. Οι λόγοι που με έκαναν να διαλέξω αυτό το βιβλίο ανάμεσα από τα άλλα (που ούτε θυμάμαι ποια ήταν) ήταν δύο. Πρώτο ότι είχα ακουστά την συγγραφέα. Είχα διαβάσει ότι επρόκειτο για αξιόλογη συγγραφέα και είχα κατά νου να θυμηθώ στην επόμενη αγορά βιβλίων που θα έκανα να αγόραζα κάτι δικό της για να διαπιστώσω του λόγου το αληθές.  Και δεύτερος λόγος το γεγονός ότι είμαι γατόφιλη και εσαεί γατοθαυμάστρια παρόλο που στην μετά παιδιών εποχή οι σχέσεις μου με τις γάτες έχουν αισθητά αραιώσει. 

Έμεινα κατενθουσιασμένη. Τόσο που δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα βιβλίο μπόρεσε να με συνεπάρει και να με συγκινήσει τόσο πολύ.  Ήταν απίστευτο πόσο λίγες προσδοκίες είχα από  αυτό το βιβλίο όταν το αγόραζα  (να έφταιγε άραγε το σούπερ μάρκετ?) και πόσο πολύ γέμισε το είναι μου με έντονα συναισθήματα και συγκίνηση! Τόσο πολύ που το τέλος του με έκανε να δακρύσω εξαιτίας της υπερχειλίζων τρυφερότητας που ανέδυε.  Ένα βιβλίο που καθ όλη την διάρκεια που το διάβαζα με έκανε να χαμογελώ με το έξυπνο χιούμορ του. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο βιβλίο που να περιγράφει με τόσο ιλαρό τρόπο το πως μπορεί να βλέπει μια γάτα την συγκατοίκηση με έναν άνθρωπο! Ειδικά οι  γατόφιλοι δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να το διαβάσουν. Ακόμα και Η ΓΑΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ του διάσημου γατόφιλου Μπάροουζ δεν μου έκανε τέτοια εντύπωση. Άλλο πράγμα εκείνο βέβαια αλλά μου ήρθε στο νου και το αναφέρω. Εν τω μεταξύ μέσα το βιβλίο είναι γεμάτο γατοαποφθέγματα Μ.Ι.Α.Ο. (Μάθημα Ισχύον Αποδεδειγμένα και Οπωσδήποτε) του γατούλη Ζάχου μερικά από τα οποία μεταφέρω παρακάτω.

ΜΙΑΟ Νο 4567 Μην πείθεστε από την κλάψα φίλτατοι. Δεν υπάρχουν δυνατότεροι απ' αυτούς που παριστάνουν τους αδύναμους.

ΜΙΑΟ Νο 679 Αγαπητέ Μωάμεθ μην αυταπατάσαι. Το βουνό δεν το κουνάει ρούπι. αν επιθυμείς θέα αφ' υψηλού ανέβα.

ΜΙΑΟ Νο 980 Δραστική η ιδεολογία, φίλτατοι, αλλά η πραγματικότης δραστικοτέρα.

ΜΙΑΟ  Νο 562 Οι εχθροί σε κρατάνε σε φόρμα 

ΜΙΑΟ Νο 777 Δεν πρέπει να αφήνεις καμιά ευκαιρία για χάδι να πάει χαμένη. 

Μαθαίνεις μόνο κάτι που κατά βάθος ξέρεις ήδη.

Μετά από αυτό ξαμολήθηκα στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο και αναζήτησα και άλλα βιβλία της. Πήρα το Οι γυναίκες της ζωής της και το  Ψέμματα η αλήθεια είναι  και τα δύο εξαιρετικά. Και τα δύο τα χαρακτηρίζει η πρωτοτυπία στο τρόπο που παρουσιάζεται η ιστορία. Το πρώτο, που είναι μυθιστόρημα, αφορά την ιστορία μιας γυναίκας όπου μόνο το πρώτο μέρος  μοιάζει να γράφτηκε από την ίδια. προχωρώντας χρονικά η ιστορία περιγράφεται κάθε φορά από την ματιά ενός από τα πρόσωπα που πλαισιώνουν την ζωή της πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Όλα γυναίκες. Το δεύτερο πάλι, το οποίο είναι διηγήματα των οποίων οι πρωταγωνιστές του ενός πλέκονται με τους χαρακτήρες κομπάρσους του άλλου, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν δίνετε η ευκαιρία να μάθουμε την πραγματική πηγή έμπνευσης πίσω από αυτά! 

Δεν γινόταν να μην γράψω για αυτό το τόσο αξιόλογο βιβλίο όταν έκατσα και έγραψα για το προηγούμενο που ήταν μια απίστευτη πατάτα! 

50 shades of Grey...

...  και αν είναι έτσι οι 50 εγώ έχω 150! 

Μερικές μέρες πριν είχα δανειστεί το 50  αποχρώσεις του γκρι για να δω και εγώ επιτέλους τι είναι αυτό το βιβλίο που βλέπω συνεχώς φάτσα κάρτα σε όλα τα βιβλιοπωλεία, online  και μη, και για το οποίο  να γίνεται τόση συζήτηση.

Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τις πρώτες σελίδες είχα αρχίσει να το βαριέμαι και ως γνωστό αν ένα βιβλίο δεν με κρατήσει από την αρχή σπανίως καταφέρνω να το τελειώσω. Κάνω βέβαια κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να το συνεχίσω, γιατί θεωρώ κρίμα να μην δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στα πάντα στην ζωή. Σε αυτήν λοιπόν την δεύτερη ευκαιρία (βοήθησαν και κάτι πολύωρες διακοπές ρεύματος που είχαμε τελευταία), διαπιστώνω ότι διαβάζω το πιο αφελές και γλυκανάλατο  βιβλίο που έπεσε ποτέ στα χέρια μου (εξαιρούνται κάποια άρλεκιν της εφηβείας)  και προκειμένου να το σιγουρέψω έφτασα μέχρι τέλους! 

Για να δείτε πόσο αφελές μπορεί να είναι ένα βιβλίο αρκεί να διαβάσετε αυτήν εδώ την κριτική, η οποία με έκανε να λυθώ στα γέλια, αλλά καθόλου δεν με πτόησε από το να συνεχίσω την ανάγνωση, καθότι ως γνήσια ξεροκέφαλη γυναίκα, ήθελα να ανακαλύψω και εγώ τι έκανε αυτό το βιβλίο παγκόσμια εμπορική επιτυχία! 

Τι αποκόμισα λοιπόν από αυτήν την ανάγνωση? 

Καταρχήν ότι δεν είναι τόσο ερωτικό όσο φημολογείται. Οι ερωτικές περιπτύξεις όσο  extreme  και αν προσπαθούσε να τις κάνει η συγγραφέας, καταντούσαν κωμικές αφού ήταν πλαισιωμένες όλες σχεδόν από γελοίους διαλόγους! Οποιαδήποτε σκηνή σεξ είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν προσπαθήσει κανείς εκείνη την στιγμή να εκφράσει τα όποια κόμπλεξ ή ανασφάλειες έχει. Σεξ και συζήτηση είναι από φύση ασύμβατα. Και ενώ οπουδήποτε άλλου αυτός ο συνδυασμός θα ήταν η σίγουρη συνταγή για αποτυχία στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα τίποτα δεν φαίνεται να πτοεί τους δυο πρωταγωνιστές σε σημείο που να σου δημιουργείται η εντύπωση ότι οι συζητήσεις αυτές εντείνουν την διέγερση. Τώρα από πότε η βλακεία λειτουργεί διεγερτικά δεν το ξέρω. Υπό αυτές τις συνθήκες οι περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων μου ήταν τόσο βαρετές που έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να "κλέψει" πηδώντας μερικές σελίδες μέχρι να φτάσω και πάλι στην κανονική ροή  της ιστορίας (ο θεός να την πει) γιατί προφανώς έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις μικρότητες και τις κοινοτοπίες της σχέσης τους απ' αυτές! Τόσο καλά!

Το γέλιο το πολύ βέβαια το έκανα όταν διάβασα το εξής στην σελιδα 403 " Σηκώνεται και αδειάζει τις τσέπες του  τζιν του από  blackberry, κλειδιά, πορτοφόλι και λεφτά. Να πάρει... οι άντρες κουβαλούν ένα σωρό σαχλαμάρες στις τσέπες τους" Έλυσα στο γέλιο στην κυριολεξία όταν το διάβασα! Έβγαλε ο άνθρωπος 3 πράγματα στην ουσία από την τσέπη του, όλα απολύτως αναγκαία όταν βγαίνεις εκτός σπιτιού και η συγγραφέας αποφαίνεται ότι ήταν πολλά και σαχλαμάρες! Όταν όλοι ξέρουν ότι οι πλειοψηφία των γυναικών όταν βγαίνει εκτός σπιτιού κουβαλάει τσάντα ολόκληρη, γεμάτη από του κόσμου τα απαραίτητα - άχρηστα! Και ποιος το λέει αυτό? Η συγκεκριμένη συγγραφέας που βάζει την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της να πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από μεγιστάνα και καλά και να κουβαλάει σακίδιο μαζί της προφανώς για να μπορέσει να χωρέσει μερικές σημειώσεις και ένα μαγνητοφωνάκι ενώ όταν βγαίνει σε μπαρ με φίλους της κουβαλάει φυσικά τσάντα η οποία περιείχε ανάμεσα στα άλλα και ένα πιαστράκι για τα μαλλιά  just in case  βρεθεί σε ξένο σπίτι (όπως και έγινε) να μαζέψει το μαλλί! Σωστά... αυτό είναι απαραίτητο. Ενώ τα κλειδιά, κινητό και χρήματα είναι σαχλαμάρες! 

Αυτό βέβαια που κάνει μπαμ από μακριά είναι η απροκάλυπτη διαφήμιση σε  καναπέδες  τσεστερφιλντ,  κινητά blackberry,  λαπτοπ mac  και φυσικά αυτοκίνητα Audi!  Μπορεί να είναι γεμάτο από ένα σωρό άλλες διαφημίσεις προϊόντων  οι οποίες όμως είναι αρκετά συγκεκαλυμμένες σε αντίθεση με αυτά τα τέσσερα που επαναλαμβάνονται εξαιρετικά συχνά. Δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι η συγγραφέας έχει επιπλέον έσοδα από την διαφήμιση αυτή, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι ο μεγιστάνας που έχει δικό του ολόκληρο επίπεδο σε πάρκινγκ, έχει παρκαρισμένα εκεί 4  διαφορετικά Audi και όταν αποφασίζει στην βδομάδα πάνω σχεδόν να κάνει δώρο στην τύπισσα της παίρνει και αυτής ένα audi   να έχει! Το οποίο, ακούσατε ακούσατε γυναίκες, μπορεί να οδηγηθεί και με ψηλοτάκουνα!!! Ω ναι! Το λέει και αυτό! σελ 429

Τελειώνοντας το, βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται , τι έκανε ένα πράγματι τόσο χάλια βιβλίο να έχει μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Ένα βιβλίο άρλεκιν στον υπερθετικό, που σε σχέση με ένα άρλεκιν έχει μπόλικο φτύσιμο-κόλλημα,  έχει  περισσότερο σεξ, με τις σεξουαλικές περιγραφές λίγο πιο ωμές, με σεξουαλικές δραστηριότητες στο τόσο όσο  extreme που καμιά δεν θα έλεγε όχι και όλες θα πετούσαν την σκούφια τους (ειδικά αν πρόκειται να τις κάνουν πράξη με κούκλο δισεκατομμυριούχο) και κυρίως με πρωταγωνιστές εντελώς νορμάλ όπου θα μπορούν να ταυτιστούν άνετα, χωρίς σοβαρά εμπόδια στην σχέση τους που να εμποδίζουν την μελλοντική ευτυχία. Γιατί στο μυαλό της μέσης γυναίκας, το να κάνεις τον gay   straight   και στην προκειμένη τον τύπο που είναι εθισμένος όλη του την ζωή σε σαδο μαζό δραστηριότητες να αρχίσει να γουστάρει το γλυκανάλατο σεξ είναι πιο εύκολο από το να έχεις τίποτα πρώην και νυν σχέσεις του να νταλαβεριστείς για να μην αναφέρω τίποτα παιδιά από προηγούμενους γάμους ή πεθερικά που δεν σε γουστάρουν!

Η επιτυχία του λοιπόν έχω την εντύπωση ότι οφείλετε στο ότι έπιασε όλη την μέση γυναικεία φαντασίωση με όλα τα κλισέ που μπορεί να την χαρακτηρίζουν  και την έκανε βιβλίο, με αποτέλεσμα να διαβαστεί και από ανθρώπους, κυρίως γυναίκες υποθέτω,  που όχι μόνο δεν συνηθίζουν να ανοίγουν βιβλίο γενικά στην ζωή τους,  όχι μόνο μυθιστόρημα αλλά ούτε καν μονοσέλιδες ιστορίες  δεν διαβάζουν, όπως περίπου το  facebook  έκανε τις μάζες που είτε απεχθάνονταν την τεχνολογία είτε δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ πριν, εξαιτίας του να ξημεροβραδιάζονται εκεί. Κάπως έτσι....

A Crash Course in Online Piracy

Επανέρχομαι πάλι. Είναι ένα θέμα που κάθε μέρα όλο και με κάποια αφορμή εμφανίζεται μπροστά μου. Αφορμή  αυτή την φορά στάθηκε ένα  status  update  στο  facebook  ενός πολύ αγαπημένου μου, νέου συγγραφέα του Auguste Corteau που πρωτοδιάβασα τυχαία πριν αρκετά χρόνια,  και έχω φθάσει σήμερα να είμαι φανατική του αναγνώστρια. Το τελευταίο του βιβλίο "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά", είτε θα σας κάνει να γελάσετε μέχρι δακρύων  είτε στην χειρότερη των περιπτώσεων θα σας χαρίσει απλόχερα πολλά χαμόγελα!  Το θέμα του  status ήταν η άποψη μιας συγκεκριμένης συγγραφέως σχετικά με τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Θεωρεί μέσες άκρες ότι οι δανειστικές βιβλιοθήκες είναι υπαίτιες για διαφυγόντα κέρδη και θα έπρεπε να επιτρέπετε να δανείζουν μόνο συγκεκριμένα  βιβλία που δεν είναι σε ζήτηση. Όπως έγραψα και στο σχόλιο μου εκεί, δεν ξέρω αν όταν πρωτοξεκίνησα να διαβάζω, τότε που δεν είχα την δυνατότητα να αγοράζω βιβλία, τι θα έκανα χωρίς  τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Πολύ πιθανόν να μην αγόραζα ούτε σήμερα.  Ελπίζω να το αναλογιστεί λίγο αυτό η εν λόγω συγγραφέας καθώς και να σκεφτεί λίγο παραπάνω το πόσο χρήσιμες θα είναι οι βιβλιοθήκες που περιέχουν βιβλία που βρίσκονται στα αζήτητα.

Το θέμα όμως του copyright  επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής. Ξεκινάει από τα βιβλία, περνάει μέσα από κάθε είδους ιδέα και φθάνει στο λογισμικό που χρησιμοποιούμε στον υπολογιστή μας, στις ταινίες που βλέπουμε, στις μουσικές που ακούμε κτλ.  Δεν θα επαναλάβω τα όσα έγραψα ξανά πριν λίγο καιρό εδώ.  Θα παραθέσω απλά ένα  video του   Richard Stallman το οποίο είχα πρωτοδεί σε αυτό εδώ το άρθρο, στο οποίο  δίνει μια εμπεριστατωμένη εξήγηση γιατί το  copyright  όπως εφαρμόζεται σήμερα είναι λάθος. Το  video  είναι μεγάλο αλλά αξίζει πραγματικά να το δείτε έστω και σε δόσεις.




Για όσους έχουν ακόμα αμφιβολίες για το τι και πόση ζημιά κάνει η "πειρατεία" σε δημιουργούς και εταιρείες μπορούν να κοιτάξουν για λίγο την παρακάτω εικόνα η οποία αποτελεί δουλειά ερευνητών και βρίσκεται αναρτημένη εδώ, στην οποία παραθέτονται στοιχεία  που αποδεικνύουν ότι η πειρατεία όχι μόνο δεν κάνει ζημιά αλλά επιπλέον βοηθάει στην αύξηση των κερδών αμφότερων των πλευρών



Created by: www.OnlineGraduatePrograms.com

WaterPark Ρόδος! Must για παιδιά!

 Δεδομένου ότι οι "διακοπές" μας κάθε χρόνο  εξαιτίας του ότι είμαστε Ρόδο, είναι συνήθως αποσπασματικές, μιας και βρισκόμαστε παρέα με τα κύματα συχνά πυκνά καθ-όλη την διάρκεια του καλοκαιριού και καμία σχέση δεν έχουν με την έννοια των διακοπών που συνήθως έχει κάποιος στο μυαλό του (να πάμε δηλαδή σε κάποιο άλλο μέρος όπου θα τρώμε θα πίνουμε θα ξαπλάρουμε και θα βολτάρουμε), προσπαθούμε να ευχαριστιόμαστε την ζέστη και την ηλιοφάνεια όσο το δυνατόν περισσότερο με δραστηριότητες τέτοιες που χωρίς αυτά τα δύο συστατικά είτε δεν γίνονται είτε δεν ταιριάζουν. Κάθε πράγμα στο καιρό του λένε και ο κολιός τον Αύγουστο και έτσι είναι!

Στην είσοδο

Μια λοιπόν από τις διασκεδάσεις  που επιδιώκουμε έστω μια φορά τον χρόνο, κάθε καλοκαίρι,  να απολαμβάνουμε οικογενειακώς είναι το να περάσουμε μια μέρα πλατσουρίζοντας στις νεροτσουλήθρες του  WaterPark  εδώ στην Ρόδο.

Δεν θα αναφερθώ στο πόσο extreme  νεροτσουλήθρες έχει καθώς και στην ποικιλία παιχνιδιών για ενήλικες μιας και εμείς κατοικοεδρεύσαμε για άλλη μια φορά στο παιδικό τμήμα το οποίο έχει εξίσου διασκεδαστικές δραστηριότητες για ενήλικες όπως και για παιδιά!
 
       

Για ενήλικες

Το μόνο μειονέκτημα είναι το σχετικά υψηλό κόστος  που έχει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι μια τακτική διασκέδαση, τουλάχιστον για οικογένειες. Το κόστος εισόδου στο πάρκο ανέρχεται στα 20€ για τους ενήλικες και στα 15€ για τα παιδιά άνω των 3 ετών. Μια οικογένεια όπως οι δική μου δηλαδή, με 2 ενήλικες και 2 παιδιά 4,5 ετών πληρώνει 70€ μόνο για να μπει. Από εκεί και πέρα ότι φας και ότι πιεις είναι εξτρά. Αυτό όμως το κόστος είναι προαιρετικό μιας και μπορείς να φέρεις μαζί σου το φαγητό και τα ποτά. Για να πιάσουν τόπο τα χρήματα αξίζει να πας από νωρίς, αν είναι δυνατόν πριν τις 12 ( το πάρκο ανοίγει στις 9:30) και να μείνετε όσο αντέχετε αργά (Τα παιχνίδια κλείνουν στις 7 παρά τέταρτο μέχρι τον Αύγουστο και 6 παρά τέταρτο από Σεπτέμβρη και μετά).

Για μεγάλα παιδιά...

 

... και μικρά παιδιά

Εμείς πάντως κλείσαμε 6,5 ώρες ασταμάτητο πήγαινε έλα συν ένα μισάωρο που κράτησε το photoshooting  στην αρχή και το διάλειμμα για φαγητό!

Ακούω την αγάπη... και δεν ακούω τις σκέψεις μου...

Γυρνώντας από την θάλασσα, το άκουγα στο αυτοκίνητο. Πριν λίγο, με το που άνοιξα FB, πρώτο πρώτο το είδα. Το είχε δημοσιεύσει κάποιος φίλος. Ιδιαίτερα αγαπημένο τραγούδι, χρόνια τώρα, όπου κάθε φορά που το ακούω μου φέρνει σκέψεις στον νου και μου θυμίζει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, όπου τα ακούσματα μου και τα στέκια μου ήταν πολύ πιο ροκ από 'τι είναι σήμερα.
Ορίστε το βίντεο:

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες


Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Εντέλει συμφωνώ... Όταν κανείς είναι ερωτευμένος όχι μόνο δεν βλέπει. Δεν ακούει επιπλέον. Σίγουρα δεν ακούει την ίδια του την λογική και σκέψη. Έχει μάτια και αυτιά μόνο για το αντικείμενο του πόθου. Όλες οι αισθήσεις αφιερωμένες στο άλλο μισό...

Ιδού η Ρόδος, ιδού και η Τσαμπίκα!

Για όσους δεν ξέρουν γιατί λένε τους Ροδίτες και Τσαμπίκους, να τους ενημερώσω ότι αυτό συμβαίνει γιατί εμείς εδώ έχουμε μια αποκλειστική παναγία που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Εδώ είναι η μόνιμη βάση και κατοικία της. Την λένε επίσης και ψηλή γιατί το ξωκλήσι της βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο του πετρώδους βράχου που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία. Καταπληκτική θέα και τοποθεσία από εκεί πάνω γι' αυτό είναι  χαλάλι ο κόπος και ο ιδρώτας να ανεβείτε τα 300 τόσα σκαλιά για να φτάσετε εκεί.  Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παναγία ειδικεύεται στην τεκνοποιία, αποτέλεσε το εφαλτήριο για να πάρουν παιδιά το όνομα της με αποτέλεσμα επάνω στην Ρόδο να έχεις πολλούς με το όνομα  Τσαμπίκος και Τσαμπίκα.

Αυτή λοιπόν είναι η πιο αγαπημένη μου παραλία. Ένας μεγάλος κολπίσκος, γεμάτος άμμο, εντός και εκτός θάλασσας, ο μισός σχεδόν, οργανωμένος με ξαπλώστρες, ομπρέλες, καντίνες, jet ski  κτλ και ο άλλος μισός ανεκμετάλλευτος όπου πας με την ομπρελίτσα σου και τα σχετικά σου και απλώνεσαι όπως θες.

Είναι η πιο  baby friendly  παραλία που ξέρω πάνω στο νησί, μιας και όπως έχω ήδη πει, είναι αμμουδερή μέσα έξω, είναι πεντακάθαρη, συνήθως χωρίς καθόλου κύμα, σε θερμοκρασία ιδανική για να μην παγώνεις μπαίνοντας και να δροσίζεσαι τόσο όσο να μην θες να βγεις από μέσα και το βασικό για όλους όσους έχουν μικρά παιδιά ότι είναι τόσο ρηχά για αρκετά μέτρα που δεν φοβάσαι και δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια μέσα μαζί τους.

Περιττό να πω ότι κάθε φορά που πάμε κλείνουμε τουλάχιστον 4-5 ώρες το λιγότερο (με τόσα που κουβαλάμε δεν αξίζει να πας για λιγότερο) και αν δεν ήταν σχετικά μακριά από το σπίτι (μισή ώρα δρόμος περίπου, άρα τρώμε μία ώρα συνολικά στην διαδρομή) και δεν είχαμε και την σχετική λάτρα μετά, σίγουρα θα καθόμασταν περισσότερο.

Στις φώτο δείτε τα μικρά επί τω έργω.  Μέσα και έξω από την θάλασσα, ασταμάτητα για όση ώρα είμαστε εκεί.  Το αντηλιακό πάει σύννεφο και εμείς περνάμε σχετικά χαλαρά. Τόσο χαλαρά που φέτος ευελπιστώ να τελειώσω ένα βιβλίο με διηγήματα (Το εγχειρίδιο του κτηνώδους φόνου για ζωόφιλους της  Πατρίτσια Χάισμιθ) που έχω μέσα στην τσάντα θαλάσσης και σέρνω μαζί τα τελευταία τρία καλοκαίρια!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Ας σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε....Please!

Αρκάς. Σταθερή αξία και πάντα επίκαιρος. Επικίνδυνα Νερά και Οι συνομήλικοι  είναι  must!

Και τώρα που σωθήκαμε, και ηρέμησαν όλοι ότι δεν θα συμβεί τίποτα αναπάντεχο και απρόσμενο πέρα από το να στραβωθεί ο πρωθυπουργός και να βρεθεί στο νοσοκομείο (ελπίζω όχι από απελπισία) ο (πρώην) υπ.οικονομικών, θέλω να γράψω εδώ μέσα επιγραμματικά αυτά που αντιλήφθηκα να συμβαίνουν σε περίοδο εκλογών και κατόπιν.

Καταρχήν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί που ανταλλάσσαμε σχετικές κουβέντες είχαν ο καθένας άλλες προτεραιότητες. Άλλος φοβόταν μην δεν μπορεί πλέον να καταναλώνει, άλλος μην μας την πέσουν οι Τούρκοι, άλλος πως θα διώξουμε τους μετανάστες, άλλος που το μεγάλο μας δημόσιο θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο, άλλος μην δεν συνεχίσουμε να είμαστε Ευρωπαίοι κ.ο.κ. Κανένας δεν μου εξέφρασε τον φόβο για το αν θα έχει περίθαλψη ο γέρος, αν θα μπορεί να πληρώνει τα φάρμακα του, αν θα υπάρχουν σχολεία, περίθαλψη και συγκοινωνία σε απομακρυσμένες περιοχές κτλ αυτονόητα (θεωρούν προφανώς ότι αυτά ήταν είναι και θα είναι εφικτά ?). Τον συνταξιούχο τον ενδιέφερε να συνεχίσει να παίρνει την σύνταξη του έστω και κουτσουρεμένη, χωρίς να νοιάζεται για τον άνεργο που ίσως να μην μπορέσει να πάρει ποτέ σύνταξη, τον νεοφιλελεύθερο μορφωμένο κατά βάση καλοπληρωμένο πληθυσμό τον ενδιέφερε  να μειωθεί το κράτος, να εξαφανιστεί από προσώπου γης αν είναι δυνατόν, χωρίς να νοιάζεται για όλους τους άλλους που εξαρτώνται από την δημόσια, υγεία, παιδεία, συγκοινωνία κτλ. Όλοι οι υπόλοιποι ανήκαν στην κατηγορία αυτών που κοιτάνε το μικρο συμφέρον τους, τον μικρόκοσμο τους, που θα έδιναν οπουδήποτε αλλού την ψήφο τους, ακόμα και στην ΧΑ, μόνο και μόνο για να μην την δώσουν σε αριστερή παράταξη γιατί για κάποιον περίεργο λόγο που δεν έχω κατανοήσει το θεωρούν επικίνδυνο και χειρότερη επιλογή από αυτό που ζουν επί 30 χρόνια και βάλε τώρα.

Θέλω να πω λοιπόν, έστω και κατόπιν εορτής, σε όλους αυτούς, ότι υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει ότι "αν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου είναι θέμα χρόνου να καεί και το δικό σου", ότι μπορεί να θέλω και εγώ να διορθώσω τα κακώς κείμενα του κράτους που ζω αλλά δεν το κάνω επιλέγοντας αυτούς που τα δημιούργησαν, ότι αυτά όλα δεν λύνονται ως δια μαγείας με μια αλλαγή ηγεσίας, αλλά με αυτούς που ξέρουν, νιώθουν και νοιάζονται με τον λόγο και τις πράξεις τους να αλλάξουν έστω λίγο την κουλτούρα όλων αυτών των συνανθρώπων μας, που συντηρούν όλα αυτά τα κακώς κείμενα και όχι μόνο να ειρωνεύονται, κριτικάρουν και απαξιώνουν. Συμφωνώ απεριόριστα με την ανάρτηση του  συν-blogger  Carulus Polsemanoglou  και ειδικά με την παράγραφο που λέει : Στα κοινωνικά ζητήματα είμαι φιλελεύθερος, αλλά όχι στα οικονομικά. Η ανθρώπινη απληστία και η ανασφάλεια που την τρέφει, είναι πολύ μεγάλες για να αφεθούν αχαλίνωτες, ώστε μέσα από αυτήν την κατάσταση να περιμένει κανείς την αόρατον χείραν της αγοράς να σιάξει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κάποια πράγματα οφείλουν να είναι δημόσια και επίσης πρέπει να υπάρχουν ισχυροί ελεγκτικοί μηχανισμοί που δεν θα επιτρέπουν σε διάφορους Ταλιμπάν του "Laissez faire et laissez passer" να προσφέρουν ελαττωματικές υπηρεσίες και προϊόντα ατιμωριτί.

Αν δεν καταλάβουν όλοι ότι πρέπει να αγωνιστούν για να υπάρχει από το κράτος ένα δίχτυ ασφαλείας, για να διασφαλίζει ότι  ο ανήμπορος θα έχει τα προς το ζην,  για μπορώ εγώ από την Ρόδο να έρχομαι στην Αθήνα και εσείς από την Αθήνα στην Ρόδο χωρίς να πληρώνουμε περισσότερα από το να πάμε στο Παρίσι ή  στο Λονδίνο,  για να μπορείς να πηγαίνεις εκδρομές στα Κουφονήσια, στην Σύμη, στο Καστελόριζο και να μην φοβάσαι ότι άμα αρρωστήσει το παιδί σου δεν θα βρεις ούτε γιατρό ούτε φάρμακο, και αν καταλάβεις ότι ακόμα και αν γουστάρεις όπως και εγώ και ο καθένας ίσως,  πολύ περισσότερο τις ιδιωτικές κλινικές από τα δημόσια νοσοκομεία, τα ιδιωτικά σχολεία από τα δημόσια και το αυτοκίνητο από τις δημόσιες συγκοινωνίες ότι δεν θα πάει καμιά ιδιωτική κλινική, κανένα ιδιωτικό σχολείο, καμιά ιδιωτική συγκοινωνία  να ανοίξει πουθενά που δεν έχει κέρδος  τότε θα καταλάβεις πραγματικά γιατί πρέπει όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) να είναι υπό τον έλεγχο ενός κράτους που μεριμνά για το συμφέρον των πολιτών της. Αν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τον θάμνο, και δεν θα βλέπουμε το δάσος, Και μην αρχίσετε να μου αραδιάζεται τα κακώς κείμενα όλων αυτών. Τα ξέρετε και τα ξέρω. Το θέμα είναι να τα διορθώσουμε εκεί που είναι και όχι ξεπουλώντας  και καταργώντας τα.

Τελειώνοντας μου έρχεται μια γλύκα σε κάθε ανάρτηση γκρίνιας όλων αυτών που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου θα μας κάνει "Ευρώπη" να τους ενημερώσω χωρίς να τους τρομάξω, ότι αυτοί που επιλέξαμε να το εφαρμόσουν είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα έχουν δώσει δείγματα  γραφής της ποιότητας της δουλειά τους  οπότε,  ακόμα και αν δεχτούμε αυτό που είπε ο Πάγκαλος ότι "το μνημόνιο είναι ευλογία", καλό είναι να τελειώνουν με την φαντασίωση  αυτή και να πάνε να κάνουν κανένα μπάνιο καλύτερα.

Πράγμα που όπως καταλαβαίνετε είναι ότι πιο νορμάλ μπορεί να κάνει κανείς αυτή την περίοδο, γι' αυτό και θα ακολουθήσει post με φωτογραφικό υλικό από την πιο αγαπημένη μου παραλία στην Ρόδο. Άλλο μην περιμένετε γιατί παρόλο που είμαι είμαι νησιώτισσα, δεν με λες και θαλασσινό τύπο ;-)

Το στήριγμα...

Πλησιάζει η γιορτή της μητέρας και εγώ όλο και περισσότερο θέλω να γράψω κάτι για τον  πατέρα. Συγκεκριμένα τον δικό μου πατέρα, που τελευταία αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό με έκανε να σκεφτώ όλα όσα σημαίνει ένας πατέρας, ο πατέρας μου, για μένα.

Απείχε πολύ από το πρότυπο του καλού πατέρα. Την εποχή που εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικρά παιδιά δεν  ήταν ο πατέρας που έπαιζε με τα παιδιά του, δεν ήταν αυτός που μιλούσε, συμβούλευε και ασχολιόταν με τα παιδιά του με οποιοδήποτε τρόπο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αδιάφορος όσο δεν έπαιρνε και διαθέσιμος ελάχιστα.
Μεγαλώνοντας την περίοδο της εφηβείας και λίγο μετά μέχρι το σημείο εκείνο που ο καθένας μας βρήκε και τράβηξε τον δρόμο του, ήταν ο πατέρας αφέντης, του στυλ ότι βλέπω θέλω να το ελέγχω και για τα υπόλοιπα στρουθοκαμηλίζω θεωρώντας ότι όλα βαίνουν καλώς αυτοδίκαια, χωρίς ποτέ να καθοδηγεί ή να συμβουλεύει. Μόνο να αποφασίζει και να διατάζει.
Στο μετέπειτα διάστημα μέχρι σήμερα, όπου κάθε παιδί-ενήλικας πλέον έχει φυσιολογικά αφήσει πίσω του την αρχική του οικογένεια και έχει φτιάξει δική του,  ήταν ο πατέρας που πάντα βρισκόταν εκεί, να εργάζεται σκληρά (όπως πάντα), να προσφέρει ότι υλικό αγαθό μπορούσε (όπως πάντα), και να συνεχίζει να κρατά τις αποστάσεις (όπως πάντα).

Μέχρι που του τυχαίνει αυτή η περιπέτεια υγείας. Δεν ξέρω πραγματικά πως αισθάνεται. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να βγει νικητής από όλο αυτό.  Δεν ξέρω πολλά σπουδαία πράγματα για τον πατέρα μου, δεν ήταν ποτέ πραγματικά κοντά μου σαν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.  Ξέρω όμως ότι αισθάνομαι σαν κάτι να ξεγλιστράει από τα χέρια μου με κίνδυνο να το χάσω και ας μην το είχα ποτέ (τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα). Ξέρω πως ανεξάρτητα από όλα αυτά θα είναι πάντα ο ένας και μοναδικός μπαμπάς μου.

Και στον αντίποδα αυτής της σχέσης, η μάνα μου, η μαμά μου, η μάμμη μου όπως μου αρέσει να την φωνάζω. Αυτή ήταν δίπλα μου, αυτή με άκουγε, αυτή με νοιαζόταν, αυτή με καταλάβαινε, αυτή μου έδινε αέρα να ανασαίνω, αυτή με συμβούλευε, αυτή χαιρόταν με την χαρά μου και λυπόταν με λύπη μου... Αυτή είναι μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς μου. Αυτή είναι που μου δείχνει με τις ίδιες της τις πράξεις πως είναι να είσαι σωστός και δίκαιος άνθρωπος.

Τελικά η μάνα είναι αυτή που δίνει το στίγμα της οικογενείας.

Και καλό είναι όλοι οι μπαμπάδες να προσέχουν να την κρατάνε ευχαριστημένη ;-)

Copyright, SOPA, PIPA, ACTA, και εμείς στον κόσμο μας...

Να λοιπόν που το copyright, μια "εφεύρεση" που πρωτίστως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και σπανίως του τελευταίου τροχού της αμάξης αυτού που εμπνεύστηκε και δημιούργησε και που κυρίως αυτό που ήθελε ήταν να διαδοθεί το έργο του σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, ώστε να γίνει αφορμή για συζήτηση, διασκέδαση, προβληματισμό και έμπνευση για περισσότερους ανθρώπους έτσι ώστε να εξελιχθεί ή να δημιουργηθεί στο μέλλον κάτι ακόμα καλύτερο, γίνεται  ο μοχλός που απειλεί να φιμώσει το διαδίκτυο, αυτού του μοναδικού μέσου επικοινωνίας που συνέβαλε στην δημιουργικότητα και στην πολυμορφία στην ζωή μας.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα και θεωρώ ότι το θέμα με το copyright θα έπρεπε να εξαντλείται στην αναφορά της πηγής.

http://www.pirateparty.org.uk

Θυμαμαι πριν απο μερικά χρόνια που είχαν βγει στην γύρα διάφοροι καλλιτέχνες (ο θεός να τους πει), ως απεσταλμένοι των δισκογραφικών εταιρειών που μας τους πλάσαραν σαν επιτόμες της τέχνης και εκφραστών του λαϊκού αισθήματος, να αγωνίζονται να διαδώσουν το σλόγκαν "Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική", ξεχνώντας ότι πρωτίστως αυτοί ήταν οι πλέον χαμένοι από εκείνο το καθεστώς που υπήρχε τότε και ήθελε τις δισκογραφικές να είναι το μόνο μέσο διάδωσης του έργου τους στο ευρύ κοινό, και μάλιστα με το αζημίωτο πολλές φορές, κάτι που πλέον κάνει το διαδίκτυο, πιο ορθολογικά σαφώς.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε γιατί η πειρατεία δεν σκοτώνει τελικά την μουσική, και εδώ μπορείτε να διαβάσετε (στην γλώσσα που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητα μας)  γιατί ο κάθε ένας από εμάς δεν έχει κάνει και κανένα τρομερό έγκλημα άμα συνηθίζει να κατεβάζει τις ταινίες που βλέπει.

Αρχής γενόμενης εξαιτίας αυτής την χασούρας κερδών της βιομηχανίας του θεάματος, άρχισαν να ψάχνουν τρόπους να σταματήσουν αυτήν την ελεύθερη διακίνηση. Διάφορες οργανώσεις ξεπετάχτηκαν όπως η ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement), SOPA (Stop Online Piracy Act) και η PIPA  (PROTECT IP Act ),  

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες για την δράση τους .

Συμπληρωματικά δείτε το παρακάτω video και θα καταλάβετε τι πάει να παιχτεί.

Όταν είδα αυτό το βίντεο σκέφτηκα αμέσως, στην αντίπερα όχθη τις απόψεις του Osho  επί του θέματος, γραμμένες κάπου στις πίσω σελίδες της αναζήτησης αποτελεσμάτων στο  google, ο οποίος μέσες άκρες ήταν κατά παντός πνευματικής ιδιοκτησίας γιατί θεωρούσε ότι κάθε τι πνευματικό ανήκει σε όλο τον κόσμο γιατί απλά χωρίς αυτόν δεν θα είχε καμιά αξία. Όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα από τις καταγεγραμμένες ομιλίες του ή τα έργα τέχνης του, όσο ζούσε αρνιόταν πεισματικά να τα κατοχυρώσει όπως τον συμβούλευαν διάφοροι από το περιβάλλον του, λέγοντας απλά ότι ήθελε ελεύθερα όλος ο κόσμος να μπορεί να έχει πρόσβαση στο έργο του γιατί έτσι ίσως γίνει αφορμή και να διαδωθεί  ακόμα περισσότερο και ίσως να αποτελέσει έμπνευση για ακόμα περισσότερους ανθρώπους.
Την κατάληξη φυσικά την φαντάζεστε ε? Το κέντρο διαλογισμού του στην Ινδία όπου όλοι όσοι ήθελαν μπορούσαν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση έχει καταντήσει ένα τουριστικό θέρετρο μετά διαλογισμού,  και όλες του οι ομιλίες έχουν εκδοθεί από διάφορους εκδοτικούς οίκους ανά τον κόσμο οι οποίοι βρίσκονται στα δικαστήρια για το ποιος από όλους νομιμοποίητε να έχει την αποκλειστικότητα.

Τελειώνοντας... Μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορω να καταλήξω.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και αλλάζει προς το χειρότερο. Η όποια ελευθερία είχαμε (αν είχαμε, όση είχαμε  και όσοι είχαμε), ροκανίζεται μέρα με την μερα.

Το διαδίκτυο λογοκρίνεται. Νόμοι επεξεργάζονται καθέ μέρα, από κάποιους που δεν ζητάνε την γνώμη μας,  με σκοπό να βρουν τρόπο να περιοριστεί. Αυτό που με ενθουσίαζε πάνω από όλα με το ίντερνετ, (πέρα από το γεγονός ότι φέρνει κοντά τους ανθρώπους), ήταν η διάδοση της πληροφορίας και της γνώσης σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανεξαρτήτως μόρφωσης. Έτσι όπως πάει θα σβήσει και αυτό. Στο τέλος το internet θα μείνει μια βιτρίνα για να ψωνίζεις και ένα ταμείο για να πληρώνεις.

Οι πολιτικοί ανά τον κόσμο έχουν πάψει από καιρό να λειτουργούν για τα συμφέροντα του κόσμου που τους εκλέγει, και οι πολιτικές τους νοθεύουν  τις δημοκρατίες μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο σε σημείο που δεν θυμίζουν πλέον δημοκρατίες.

Ο  κόσμος αλλάζει.... και εμείς είμαστε στον κόσμο μας....