... και αν είναι έτσι οι 50 εγώ έχω 150!
Μερικές μέρες πριν είχα δανειστεί το 50 αποχρώσεις του γκρι για να δω και εγώ επιτέλους τι είναι αυτό το βιβλίο που βλέπω συνεχώς φάτσα κάρτα σε όλα τα βιβλιοπωλεία, online και μη, και για το οποίο να γίνεται τόση συζήτηση.
Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τις πρώτες σελίδες είχα αρχίσει να το βαριέμαι και ως γνωστό αν ένα βιβλίο δεν με κρατήσει από την αρχή σπανίως καταφέρνω να το τελειώσω. Κάνω βέβαια κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να το συνεχίσω, γιατί θεωρώ κρίμα να μην δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στα πάντα στην ζωή. Σε αυτήν λοιπόν την δεύτερη ευκαιρία (βοήθησαν και κάτι πολύωρες διακοπές ρεύματος που είχαμε τελευταία), διαπιστώνω ότι διαβάζω το πιο αφελές και γλυκανάλατο βιβλίο που έπεσε ποτέ στα χέρια μου (εξαιρούνται κάποια άρλεκιν της εφηβείας) και προκειμένου να το σιγουρέψω έφτασα μέχρι τέλους!
Για να δείτε πόσο αφελές μπορεί να είναι ένα βιβλίο αρκεί να διαβάσετε αυτήν εδώ την κριτική, η οποία με έκανε να λυθώ στα γέλια, αλλά καθόλου δεν με πτόησε από το να συνεχίσω την ανάγνωση, καθότι ως γνήσια ξεροκέφαλη γυναίκα, ήθελα να ανακαλύψω και εγώ τι έκανε αυτό το βιβλίο παγκόσμια εμπορική επιτυχία!
Τι αποκόμισα λοιπόν από αυτήν την ανάγνωση?
Καταρχήν ότι δεν είναι τόσο ερωτικό όσο φημολογείται. Οι ερωτικές περιπτύξεις όσο extreme και αν προσπαθούσε να τις κάνει η συγγραφέας, καταντούσαν κωμικές αφού ήταν πλαισιωμένες όλες σχεδόν από γελοίους διαλόγους! Οποιαδήποτε σκηνή σεξ είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν προσπαθήσει κανείς εκείνη την στιγμή να εκφράσει τα όποια κόμπλεξ ή ανασφάλειες έχει. Σεξ και συζήτηση είναι από φύση ασύμβατα. Και ενώ οπουδήποτε άλλου αυτός ο συνδυασμός θα ήταν η σίγουρη συνταγή για αποτυχία στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα τίποτα δεν φαίνεται να πτοεί τους δυο πρωταγωνιστές σε σημείο που να σου δημιουργείται η εντύπωση ότι οι συζητήσεις αυτές εντείνουν την διέγερση. Τώρα από πότε η βλακεία λειτουργεί διεγερτικά δεν το ξέρω. Υπό αυτές τις συνθήκες οι περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων μου ήταν τόσο βαρετές που έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να "κλέψει" πηδώντας μερικές σελίδες μέχρι να φτάσω και πάλι στην κανονική ροή της ιστορίας (ο θεός να την πει) γιατί προφανώς έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις μικρότητες και τις κοινοτοπίες της σχέσης τους απ' αυτές! Τόσο καλά!
Το γέλιο το πολύ βέβαια το έκανα όταν διάβασα το εξής στην σελιδα 403 " Σηκώνεται και αδειάζει τις τσέπες του τζιν του από blackberry, κλειδιά, πορτοφόλι και λεφτά. Να πάρει... οι άντρες κουβαλούν ένα σωρό σαχλαμάρες στις τσέπες τους" Έλυσα στο γέλιο στην κυριολεξία όταν το διάβασα! Έβγαλε ο άνθρωπος 3 πράγματα στην ουσία από την τσέπη του, όλα απολύτως αναγκαία όταν βγαίνεις εκτός σπιτιού και η συγγραφέας αποφαίνεται ότι ήταν πολλά και σαχλαμάρες! Όταν όλοι ξέρουν ότι οι πλειοψηφία των γυναικών όταν βγαίνει εκτός σπιτιού κουβαλάει τσάντα ολόκληρη, γεμάτη από του κόσμου τα απαραίτητα - άχρηστα! Και ποιος το λέει αυτό? Η συγκεκριμένη συγγραφέας που βάζει την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της να πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από μεγιστάνα και καλά και να κουβαλάει σακίδιο μαζί της προφανώς για να μπορέσει να χωρέσει μερικές σημειώσεις και ένα μαγνητοφωνάκι ενώ όταν βγαίνει σε μπαρ με φίλους της κουβαλάει φυσικά τσάντα η οποία περιείχε ανάμεσα στα άλλα και ένα πιαστράκι για τα μαλλιά just in case βρεθεί σε ξένο σπίτι (όπως και έγινε) να μαζέψει το μαλλί! Σωστά... αυτό είναι απαραίτητο. Ενώ τα κλειδιά, κινητό και χρήματα είναι σαχλαμάρες!
Αυτό βέβαια που κάνει μπαμ από μακριά είναι η απροκάλυπτη διαφήμιση σε καναπέδες τσεστερφιλντ, κινητά blackberry, λαπτοπ mac και φυσικά αυτοκίνητα Audi! Μπορεί να είναι γεμάτο από ένα σωρό άλλες διαφημίσεις προϊόντων οι οποίες όμως είναι αρκετά συγκεκαλυμμένες σε αντίθεση με αυτά τα τέσσερα που επαναλαμβάνονται εξαιρετικά συχνά. Δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι η συγγραφέας έχει επιπλέον έσοδα από την διαφήμιση αυτή, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι ο μεγιστάνας που έχει δικό του ολόκληρο επίπεδο σε πάρκινγκ, έχει παρκαρισμένα εκεί 4 διαφορετικά Audi και όταν αποφασίζει στην βδομάδα πάνω σχεδόν να κάνει δώρο στην τύπισσα της παίρνει και αυτής ένα audi να έχει! Το οποίο, ακούσατε ακούσατε γυναίκες, μπορεί να οδηγηθεί και με ψηλοτάκουνα!!! Ω ναι! Το λέει και αυτό! σελ 429
Τελειώνοντας το, βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται , τι έκανε ένα πράγματι τόσο χάλια βιβλίο να έχει μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Ένα βιβλίο άρλεκιν στον υπερθετικό, που σε σχέση με ένα άρλεκιν έχει μπόλικο φτύσιμο-κόλλημα, έχει περισσότερο σεξ, με τις σεξουαλικές περιγραφές λίγο πιο ωμές, με σεξουαλικές δραστηριότητες στο τόσο όσο extreme που καμιά δεν θα έλεγε όχι και όλες θα πετούσαν την σκούφια τους (ειδικά αν πρόκειται να τις κάνουν πράξη με κούκλο δισεκατομμυριούχο) και κυρίως με πρωταγωνιστές εντελώς νορμάλ όπου θα μπορούν να ταυτιστούν άνετα, χωρίς σοβαρά εμπόδια στην σχέση τους που να εμποδίζουν την μελλοντική ευτυχία. Γιατί στο μυαλό της μέσης γυναίκας, το να κάνεις τον gay straight και στην προκειμένη τον τύπο που είναι εθισμένος όλη του την ζωή σε σαδο μαζό δραστηριότητες να αρχίσει να γουστάρει το γλυκανάλατο σεξ είναι πιο εύκολο από το να έχεις τίποτα πρώην και νυν σχέσεις του να νταλαβεριστείς για να μην αναφέρω τίποτα παιδιά από προηγούμενους γάμους ή πεθερικά που δεν σε γουστάρουν!
Η επιτυχία του λοιπόν έχω την εντύπωση ότι οφείλετε στο ότι έπιασε όλη την μέση γυναικεία φαντασίωση με όλα τα κλισέ που μπορεί να την χαρακτηρίζουν και την έκανε βιβλίο, με αποτέλεσμα να διαβαστεί και από ανθρώπους, κυρίως γυναίκες υποθέτω, που όχι μόνο δεν συνηθίζουν να ανοίγουν βιβλίο γενικά στην ζωή τους, όχι μόνο μυθιστόρημα αλλά ούτε καν μονοσέλιδες ιστορίες δεν διαβάζουν, όπως περίπου το facebook έκανε τις μάζες που είτε απεχθάνονταν την τεχνολογία είτε δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ πριν, εξαιτίας του να ξημεροβραδιάζονται εκεί. Κάπως έτσι....
