Αυτο που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.
Εκείνες τις πρώτες μέρες που το παιδι ηταν στην εντατικη. Μας θυμάμαι εμένα και τον άντρα μου να ξυπνάμε αξημέρωτα, αν είχαμε καταφέρει να κοιμηθούμε κάποιες ώρες, να κόβουμε βόλτες ολημερίς έξω απο την εντατικη περιμένοντας κάποιον να μας πει κάτι για το παιδι που ηταν μέσα μόνο του, πως είναι, τι κάνει, αν κλαίει, αν πονάει...
Μπορει να ξεχάσω αυτά που μας έλεγαν, αλλα δεν θα ξεχάσω ποτέ σε μια μας επίσκεψη μετα το πρώτο χειρουργειο, το παιδάκι μου τρομαγμένο να μας παρακαλαει να φύγουμε απο εκει και να λέει επίμονα "θελω να πάμε σπιτι, πάρτε με απο αυτόν τον γιατρό"...
Και μετα το μεγάλο χειρουργειο πια, που ούτε να μιλήσει μπορούσε, ούτε το σάλιο του να καταπιεί, ούτε το δάκτυλο του να κουνησει, που όταν έφθανε το τέλος του επισκεπτηριου και του ανακοινωναμε οτι θα φεύγαμε σε λίγο και εκείνος έπρεπε να μεινει πάλι μόνος του εκει, χωρίς την μαμά και τον μπαμπά, ανάμεσα σε ενα μάτσο ξένους που μόνο πόνο του προκαλούσαν, δεν θα ξεχάσω πως μέσα σε δευτερόλεπτα τα ματιά του άρχιζαν να γυαλίζουν και ενα δάκρυ άρχιζε να στάζει απο την άκρη του ματιού του... Τι και αν δεν μπορούσε να μιλήσει; Τα έλεγε ολα...και σε αποστομωνε...
2 comments:
Μπορώ να σε νιώσω λίγο...
Τα περάσαμε με την βαφτιστήρα μου... Μέχρι τα 4 της χρόνια το ένα χειρουργείο μετά το άλλο..
Και πάντα δακρυσμένα ματάκια..
Πόσο λυπάμαι που τα πέρασες όλα αυτά..
Μακάρι να τα πέρασα και να μην χρειαστεί να τα ξανα περάσω, ούτε εμείς ξανα ούτε κανείς άλλος... Αν και ποτέ δεν ξέρεις όταν περπατάς τέτοια μονοπάτια. Ολα τα παιδια σε αυτές τις ηλικίες θα έπρεπε να τρέχουν και να παίζουν ανέμελα και όχι να μπαινοβγαίνουν σε χειρουργεια...
Post a Comment